Dat spreekt me aan, maar tegelijkertijd word ik een beetje zenuwachtig. Met de vorige beheerder hadden we als omwonenden regelmatig contact over geluidsoverlast en fietsen die voor- en achterdeuren versperden. Die overlast nam toe naarmate het buurthuis meer werd gebruikt. Wat heel goed was natuurlijk. Maar voor ons als buren ook lastig. En nu? Met deze plannen? Stel dat het nóg drukker wordt in het buurthuis?

In mijn werk bij MOVISIE spreek ik met mensen die dit soort initiatieven nemen. Voor de Kennismakelaar Ruimte voor Initiatief praat ik met koplopers. Ik zoek naar vragen die voor onderzoekers interessant kunnen zijn. Inmiddels zijn er 35 gesprekken gevoerd. Gemeenten en trouwens ook initiatiefnemers willen weten hoe het zit met zeggenschap, verantwoordelijkheid en democratische verhoudingen. Hoe ver kun je bijvoorbeeld als gemeente gaan in het overdragen van bevoegdheden aan enthousiaste initiatiefnemers? Hoe zit het met de duurzaamheid van dit soort initiatieven, met de continuïteit? En met de kwaliteit van het aanbod? Zijn er ook grenzen aan wat je van bewoners kunt vragen? En hoe betrek je buurtbewoners bij een initiatief?

Vanuit mijn persoonlijke ervaring wil ik zeggen: begin bij de direct belanghebbenden. En in het geval van een buurthuis in zelfbeheer: begin niet alleen bij de buurt, maar vooral ook bij de buren.

Tijdens het Participatiedebat op 13 september 2013 komen al deze vragen aan de orde. Naast onderzoekers geven ook zelfstandig gevestigde adviseurs, opbouwwerkers en andere sociale professionals de antwoorden.

Aletta Winsemius werkt als senior onderzoeker bij het programma Effectiviteit en vakmanschap. Daar houdt ze zich vooral bezig met trends en debat. Ze signaleert trends bij de maat-schappelijke ondersteuning aan kwetsbare groepen. Daarbij richt zij zich vooral op de rol van overheden, gemeenten voorop.