Lees hier meer blogs van Eric Dorscheidt >>

Tientallen miljoen heeft de gemeente Amsterdam minder om te besteden aan trajecten voor mensen met een uitkering. En dus is bedacht dat de ‘kansarmen’ dan niet meer geholpen worden met scholing of een werkervaringsplek. De stadsdelen en welzijnsorganisaties mogen de taak overnemen om de participatie van deze mensen te regelen. Overigens, er is ook al een grote groep ‘kanslozen’ waar sowieso al niet meer in geïnvesteerd werd.

Interessant is dat nu meteen de vraag boven komt drijven of Amsterdam hier mee een slimme keuze maakt. Als je de kansarmen niet ondersteunt, worden zij dan niet heel snel kansloos? En zouden de kansrijken niet juist geacht mogen worden om zelf wel hun nieuwe baan te vinden? In Amsterdam krijgen zij juist alle hulp.

We weten dat de dynamiek op de arbeidsmarkt weer gaat veranderen. Hoe snel? Dat is niet altijd even helder. Wat wel steeds duidelijker wordt, is dat we over een aantal jaren veel arbeidskrachten tekort gaan komen. Moet je dan niet juist nu kiezen om van kansarmen weer kansrijken te maken?

Overigens, hoe scherp zijn die definities eigenlijk? Hebben we met elkaar weer mooie hokjes getimmerd waar we mensen instoppen? En vinden die betrokkenen zichzelf ook kansarm? Ik vind het een zeer groot risico dat wij met onze definities bepalen wat de kansen en toekomstmogelijkheden voor onze burgers zijn.

De term ‘eigen verantwoordelijkheid’ hoor je weer steeds meer. Dat is ook prima. Het is goed als mensen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven; hun ontwikkeling. Maar verdienen ze dan niet juist een steun in de rug om dit ook waar te kunnen maken? In Amsterdam weet je in ieder geval dat je met het stempel “kansarm” weinig steun meer zult krijgen. Je wordt wel geacht mee te doen; te participeren. Maar dat is niet meer gericht op een toekomst waarin iemand ook echt voor zichzelf en eventueel zijn gezin kan zorgen. Volgens de cijfers van Amsterdam zelf, gaan dan ook 22.000 van de 47.000 cliënten van de sociale dienst niet meer in de richting van scholing en werk!

Maar als een keuze voor alleen de kansrijken niet acceptabel is, is dan niet impliciet bepaald hoe de keus wel zou moeten zijn?  In het Regeerakkoord staat vermeld dat de re-integratiemiddelen alleen nog bedoeld zijn voor de ‘meest kwetsbaren’. Wie zijn dat eigenlijk? Kanslozen; kansarmen of behoor je vanzelf tot de groep kwetsbaren als je een uitkering ontvangt? En wat bijzonder is; is dat het Rijk gaat bepalen wat de gemeenten met hun middelen moeten gaan doen.

Hoe het ook zij; complimenten voor Amsterdam! Er ligt in ieder geval een standpunt. Er is een keuze gemaakt. En dat is iets wat heel veel gemeenten nog moeten gaan doen.

Met dank aan Irene Thuis

Eric Dorscheidt (1966) is adviseur en politicoloog. Als adviseur werkt hij voor de lokale overheid bij BMC-groep op het gebied van participatie, sociale zekerheid en welzijn. Daarnaast is hij lid van de Raad van Toezicht van Combiwel Amsterdam. In de avonduren is hij actief als voorzitter van de gemeenschappelijke medezeggenschapsraad van het openbaar basisonderwijs in Amstelveen.