Lees hier meer blogs van MOVISIE >>
Beide regelingen draag ik een warm hart toe. Mijn zoon van bijna 19 is dankzij de speciaal aan hem aangepaste zorg enorm vooruit gegaan. Als jongetje had hij problemen met zijn omgeving en werd in de loop der jaren gewelddadig. Hij bleek een autistische stoornis te hebben. Na die diagnose volgde een ingewikkelde tijd om grip op zijn omgeving te krijgen. Hij werkte er hard aan en kreeg er ook veel ondersteuning bij: passende zorg, betaald uit een pgb. Hij kreeg precies wat bij zijn problemen paste: sociale vaardigheidstraining door een vertrouwd persoon, ondersteuning bij het plannen en organiseren. Zo kreeg hij daadwerkelijk grip op zijn omgeving. Hij werd minder boos en was niet meer gewelddadig. De begeleidster groeide met hem mee en samen werkten ze aan acceptatie van zijn beperking en aan de praktische kennis die hij op dat moment nodig had. Met het geweldige resultaat dat hij nu zelfstandig studeert, hoge cijfers haalt, een sociaal leven heeft en veel te veel vrienden krijgt. Dat hadden we als ouders niet verwacht.
Hij wil nu een volgende stap zetten: op kamers. Met knikkende knieën ondersteunen we hem. Hij heeft een geweldig aanbod van huisvesting met woonbegeleiding gekregen. Maar opeens bleek dat we het pgb dan zouden moeten opzeggen, want de voorziening die begeleiding geeft doet alleen aan zorg in natura. We verdiepten ons in een heleboel nieuwe afkortingen, en leerden dat met het pgb niet dezelfde zorg is in te kopen als via zorg in natura. De financieringsstromen blijken ongelijk opgebouwd te zijn. De voorziening krijgt voor zorg in natura een bepaald bedrag, maar diezelfde voorziening kost via het pgb veel meer. Niet de wens van de klant maar de mogelijkheden van een voorziening blijken te bepalen wat er kan.
En hoe moet dat dan volgend jaar met al die kinderen met zo’n beperking? Als de gemeenten nog geen begeleiding in de Wmo hebben? Of het jaar erna? Als ze dat wel hebben, maar hun weg moeten zoeken in een woud van regelingen waar oude rotten in het vak zelfs niet uitkomen? De Rijksoverheid spiegelt nu voor dat zorg die nodig is, er wel komt. Maar ik zie nog niet hoe. De reguliere voorzieningen hebben veel striktere regels voor personeel, een andere band met de klant dan de eenpitters die uit een pgb betaald worden, zijn minder flexibel in bedrijfsvoering en geldstromen. Logisch vanuit hun perspectief! Maar het aanbod verandert, en de individuele ondersteuningsbehoefte staat niet meer centraal. Blijft de klant koning? Ik hoop het zo voor al die jongeren die hun weg in de wereld nog moeten vinden.
Margit van der Meulen is Adviseur bij MOVISIE
Dag Margit,
Ik herken veel van wat je in je artikel schrijft. Als initiatiefnemer van een project voor jongeren binnen de prov Friesland merk ik hoe institutionele zorgaanbieders hun protocol laten domineren boven de mogelijkheden en beperkingen van de cliënt. Elk extra contact met een individu betekent risico van een mismatch en het risico dat het proces stilvalt.
Een overhead van 40% vindt men daar normaal.
Als manager binnen de GGZ weet ik wat het oplevert om opnieuw een intake te doen. Bij deze doelgroep ben je zo 3 gesprekken verder voordat er voldoende veiligheid in de werkrelatie is. Na de intaker wordt je doorverwezen naar de behandelaar, de vaardigheidstrainer etc.. Goedwillende professionals maar vast in hun eigen structuren waaraan je je als cliënt moet aanpassen.
Ook in PGB’gaan er dingen erg fout. Er wordt onnodig gestuurd op afhankelijkheid.
Het organiseren van maatwerk kan eigenlijk alleen met een PGB.
Ik mag hopen dat er in januari een vervangende regeling is, die kwalitatieve en effciëte zorg op maat mogelijk maakt.
Groet Kees