Vorige keer voeg Wil zich in haar blog af handen schudding tijdens een ontmoeting móet >>

Het feestje voor de vrienden die ze nog over heeft na tien jaar armoede is al gepland en de eerste vakantie na jaren heeft ze ook al uitgezocht. Andere wensen: een nieuwe bank, lakens en handdoeken en regelmatig naar de kapper en schoonheidsspecialiste. En elke maand bij haar dochter op bezoek, een treinreis van dertig euro die ze nu niet kan betalen.

Schuldhulpverlener

Niet dat over vier maanden direct de vlag uit kan: de instanties hebben al laten weten nog twee maanden nodig te hebben om alles af te handelen. Tot die tijd blijft alles bij het oude en moet ze geduld hebben. En dat terwijl Sofie zich voor elk wissewasje direct moet verantwoorden bij diezelfde instanties. Ik vind dat nogal hardvochtig. En is het ook geen gemiste kans? Je zou toch als schuldhulpverlener je cliënten op de laatste dag moeten overladen met complimenten om ze vervolgens feestelijk uit te zwaaien met taart en bloemen. In de hoop ze nooit meer terug te zien.

Nazorg

Ik vraag me af of de instanties ook aan nazorg doen. Want de periode na de schuldsanering lijk misschien op de frisse start van het ex-dikkerdje na afronding van een dieet of de ex-verslaafde na het afkicken van drugs, alcohol of roken. Met als belangrijkste vraag: houden ze het vol en kunnen ze alle verleidingen weerstaan of vervallen ze al weer snel in oude patronen? Enige begeleiding of nazorg lijkt me wel wenselijk voor mensen als Sofie, die opeens meer financiële armslag heeft maar ook veel wil inhalen. Terwijl er toch echt een grens zit aan haar inkomen en bankrekening.

Goede voornemens

Gelukkig heeft Sofie behalve een verlanglijst ook veel goede voornemens, of zo je wilt geleerde lessen. Van het bedrag dat ze straks per maand overhoudt, gaat ze de helft gebruiken om leuke dingen te doen en de andere helft om een buffer op te bouwen, groot genoeg om nooit meer in armoede te vervallen. Ik denk dat het haar gaat lukken; Sofie weet dat wel zeker. Sterker nog: ze vraagt zich zelfs hardop af of ze in het dagelijks leven überhaupt nog veel geld uit zal geven. Ze is inmiddels zo gewend geraakt aan extreem zuinig zijn –tweedehands kleding, scooter de deur uit, dagelijks een minuscuul klein sliertje tandpasta uitknijpen – dat ze het misschien wel haar hele leven blijft. Die heeft geen nazorg nodig; hooguit iemand die haar af en toe aanspoort om eens iets minder zuinig te zijn.

Wil Verschoor is teamcoach Inclusie en diversiteit bij Movisie.