In haar vorige blog vroeg Wil zich af: is er leven na schuldsanering? >>

Dat past precies in de huidige tijd. Burgers en lokale overheid moeten immers steeds meer gezamenlijk de zorg voor elkaar regelen. Die burgers hebben behoefte aan een ambtenaar die hun initiatieven soepeltjes langs ambtelijke hobbels en procedures loodst. En als ambtenaar kun je toch alleen maar dromen van zo’n baan? Je doet waarvoor je ooit ambtenaar bent geworden: omdat je iets wilt betekenen voor de lokale gemeenschap.

Ruimte nemen

Toen ik het begrip scharrelambtenaar eenmaal doorhad, ging ik verder denken. Zou hetzelfde niet gelden voor de sociaal professional? Doen waarvoor je ooit sociaal professional bent geworden: namelijk iets betekenen voor kwetsbare burgers die ondersteuning nodig hebben. En de ruimte krijgen of nemen om dingen voor je cliënten voor elkaar te scharrelen. Zonder regels, procedures, complexe rapportageverplichtingen of overlegstructuren.

Vertrouwen

Wat zou je daarvoor nodig hebben? Allereerst een ‘aanstelling’ als scharrelprofessional. Niet officieel natuurlijk, maar een mondelinge afspraak en het vertrouwen van een leidinggevende. Iemand die zegt: ’Doe wat je denkt dat goed is voor de cliënt. En als er problemen zijn, los ik ze voor je op’.

Lef

Je hebt ook lef en zelfvertrouwen nodig. Want het is niet niks om tegen regels en procedures in te gaan en het misschien wel aan de stok te krijgen met je eigen collega’s. Een scharrelprofessional moet het lef hebben om iets te doen wat misschien nog nooit is gedaan. En voldoende zelfvertrouwen om niet omvergeblazen te worden bij een beetje tegenwind.

Cliëntgezwicht

En verder is er natuurlijk ook een andere kant. Want cliënten zullen de scharrelprofessional ongetwijfeld waarderen, maar soms ook te veel voor het eigen karretje willen spannen. En dat maakt de scharrelprofessional niet langer cliëntgericht maar cliëntgezwicht – en dat is ook weer niet de bedoeling.

Beter leven

Het leven van een scharrelprofessional zal dus lang niet altijd over rozen gaan. Maar misschien is dit wel de overeenkomst tussen een scharrelprofessional en een scharrelkip: van allebei kunnen we zeggen dat ze een beter leven hebben dan hun collega’s.

Doen?

En nog weer verder nadenkend vraag ik me af: geldt dit misschien voor elke beroepsgroep? Zullen we het begrip scharrelmedewerker introduceren en ernaar handelen? In elke organisatie zijn er vast wel een paar mensen voor te porren. Doen?

Wil Verschoor is teamcoach Inclusie en diversiteit bij Movisie.