De vorige keer vroeg Anne-Marie zich af of cliëntondersteuning simpeler kan >>
Maar Lucas wil het liefst in de buurt blijven wonen. Met andere jongeren maar ‘niet met al die verslaafden’ en niet in zo’n grote groep, daar kan hij niet tegen. Oeps. Een kleinschalige woonvorm voor jongvolwassenen met autisme en psychosegevoeligheid: is die er wel in Zeeland?
Duivels dilemma
Een net verschenen rapport van het CPB signaleert dat de verdere decentralisatie van beschermd wonen – nu nog ondergebracht bij centrumgemeenten, vanaf 2022 bij alle gemeenten – het risico meebrengt, dat mensen tussen wal en schip vallen. Lucas kan daar ook wel eens het slachtoffer van worden. Een duivels dilemma voor beleidsprofessionals bij gemeenten die eigenlijk het goede willen doen: maatwerk bieden.
Hoe zit dat?
Even terug naar de achterliggende gedachte van de decentralisatie van beschermd wonen naar de gemeenten: er is persoonsgericht maatwerk nodig als mensen moeite hebben met zelfstandig wonen. En voor het in samenhang regelen van wonen, werk, inkomen en zorg is de gemeente de regisseur bij uitstek. Anderzijds: als zorg nodig is zoals bij Lucas, dan is de vraag binnen de gemeente te klein om dat zelf te kunnen regelen. Er zijn simpelweg te weinig mensen in die gemeente die hetzelfde nodig hebben als Lucas. De gemeente kan dan niet organiseren wat hij vraagt. Niks maatwerk dicht bij huis in dat geval.
Passend aanbod
Niet alleen in de gemeente waar Lucas woont doet dit vraagstuk zich voor. In het hele land zijn gemeenten en regio’s druk bezig met maatwerkaanpak: hoe zorgen we ervoor dat we voor onze inwoners een passend aanbod regelen? Daar zijn veel spelers – lokaal, regionaal en landelijk – bij betrokken. Dan is goede samenwerking nodig om het maatwerk te kunnen realiseren waar mensen die het nodig hebben echt baat bij hebben.
Vernieuwing of verschraling?
Wat is nu wijsheid? Hoe combineer je de gewenste persoonsgerichte maatwerkaanpak en continuïteit bij de verandering van een woonplek met voldoende specialisatie in woonmogelijkheden? Hoe kijken bewoners daar tegenaan en hoe gaan gemeenten er mee om? Rijzen bijvoorbeeld de kosten niet de pan uit? Lukt het gemeenten om woningcorporaties, uitvoeringsorganisaties, ervaringsdeskundigen en actieve bewoners en zorgverzekeraars bij dit proces te betrekken? Komt er vernieuwing waar mensen echt baat bij hebben of is er vooral sprake van verschraling?
Lerende praktijken
Op veel plekken in het land vinden partijen elkaar in lerende praktijken: ze gaan aan de slag vanuit een gezamenlijke ambitie, reflecteren regelmatig met elkaar en leren gaandeweg doen wat werkt. Movisie ondersteunt betrokken partijen om de kennis uit de praktijk op te halen en vervolgens via kennisdeelbijeenkomsten en tools voor ‘het land’ beschikbaar te stellen. Dit najaar besteden we aandacht aan het beleidsevaluatief onderzoek dat Nienke Boesveldt van Universiteit in Utrecht uitvoert in tien regio’s. Interesse om bij deze kennisdeelbijeenkomst te zijn?
Doen wat nodig is
Met deze kennis uit de praktijk zetten we stappen om te zorgen dat gebeurt wat nodig is. Zodat iemand als Lucas kan leven en wonen op een manier die aansluit op zijn wensen en passend is. Want dat is waar het uiteindelijk om draait.
*Lucas is niet zijn echte naam.
Anne-Marie van Bergen, senior adviseur Movisie.
