Gelukkig hoeft het wiel niet meer uitgevonden te worden. Movisie heeft het Vlaggensysteem, een methodiek met tips voor hulpverleners en ouders. De eerste tip is: geloof het kind. Seksueel misbruik is een onderwerp waar je zeker als ouders ver weg van wilt blijven. Je bent geneigd om het te bagatelliseren omdat het je voorstellingsvermogen te boven gaat. Daar sluit de tweede tip bij aan: belast een kind niet met jouw emoties en paniek. Zorg dat je eigen fantasie niet op hol slaat. Vraag het kind op een neutrale manier naar het wie, wat, waar en hoe.
Blijf praten
Ouders zijn het grote voorbeeld voor kinderen. Dat geldt ook voor hoe ze omgaan met moeilijke onderwerpen. Praten ouders erover of vermijden ze dit? Blijf praten, is de belangrijkste tip die je ouders kunt geven. Juist bij seksueel misbruik is praten belangrijk. Het kind heeft het geheim doorbroken. Het heeft de moed gehad erover te vertellen. Kinderen die dit kunnen, verdienen een groot compliment. Door erover te praten, geef je als ouders een kind het gevoel bij jou terecht te kunnen.
Averechts
Ik ken ouders die hun kind niet meer uit het oog verliezen na een ervaring met misbruik. Heel begrijpelijk. Als jouw kind seksueel misbruikt is, wil je dat het nooit meer gebeurt. In bescherming nemen, is een natuurlijke reflex. Maar we weten ook dat te veel bescherming averechts werkt, omdat kinderen en jongeren dan buiten het zicht van ouders gaan experimenten, met alle risico’s van dien.
Leuke seksualiteit
En daar sluit mijn laatste tip bij aan: praat niet alleen over wat er allemaal fout kan gaan maar ook over leuke, gezonde seksualiteit. We weten dat kinderen minder risico lopen op negatieve seksuele ervaringen als er van jongs af aan met hen wordt gepraat over seks. Het is geen garantie dat er niets gebeurt. Het zorgt er wel voor dat kinderen eerder hun mond opendoen als er iets niet goed gaat.
Wil je weten hoe je dit gesprek kunt voeren? Het Vlaggensysteem biedt je houvast.
Anoushka Boet is trainer en adviseur Vlaggensysteem bij Movisie.
Dit blog is tot stand gekomen met medewerking van Wendela Wentzel, trainer en adviseur Vlaggensysteem bij Movisie.
Beste Tim,
Dankjewel voor je reactie.
Jammer dat jij niet de ruimte kreeg om te spreken over dat wat je hebt meegemaakt. In mijn Movisieblog wilde ik juist benadrukken hoe belangrijk het is om het gesprek met elkaar aan te gaan over huiselijk geweld en kindermishandeling. Dat kan seksueel misbruik zijn, maar ik bedoel er zeker ook andere vormen van geweld mee.
Mijn Movisie-collega’s en ik willen dat dit besef steeds meer doordringt en we hopen dat betrokkenen als jij hierbij de juiste hulp vinden. Dat verdienen jullie!
Anoushka Boet, Movisie
Over fysiek en psychisch geweld tegen kinderen mag je juist NIET praten en dat moet ook maar eens bekend worden. In therapie bij een in seksueel misbruik gespecialiseerde therapeut moest je vooral ZWIJGEN over systematisch fysiek geweld en over psychisch geweld. Daarnaast werd je als kind verantwoordelijk gemaakt voor het geweld wat tegen je is gebruikt. Dan nog bleek uit contacten met hulpverleners dat geweld in pleeggezinnen helemaal niet bespreekbaar was, omdat dit werd toegestaan onder verantwoording van justitie en uitgevoerd onder kinderbescherming en daarom ook nooit vervolgd hoeft te worden. Hoe hypocriet is het dit te lezen, je ziet dat met seksueel misbruik en fysiek / psychisch geweld met twee maten wordt gemeten en de gevolgen van fysiek geweld niet eens bekend zijn in de samenleving. Vanwege dat die gevolgen niets bekend zijn, meent de officier van justitie ook dat jarenlang geweld tegen kinderen normaal is en niet eens onderzocht hoeft te worden. Ik heb er nog nooit over kunnen praten, de therapeute zei: zeg vooral niets erover, ik wil niets erover weten- geweld tussen je vierde en zeventiende. Vanwaar die grote belangstelling en geheel andere opstelling als het gaat om seksueel misbruik van kinderen en het volledig negeren en verder kapot laten maken van volwassenen na fysiek/ psychisch geweld tegen kinderen waarom is er dan nauwelijks enige aandacht en ook geen strafrecht. En vooral: moet je maar ZWIJGEN. Omdat justitie en kinderbescherming hier diep in betrokken is en van alle geweld wist? En hebben we dan een commissie de Winter nodig om dit geweld te erkennen en mag ik als het erkend is- na bijna 50 jaar- er eindelijk voor het eerst over gaan praten? Weggestuurd bij Slachtofferhulp, nergens terecht kunnen en nergens begrepen worden, omdat psychologen de gevolgen van andere vormen van kindermishandeling niet hebben onderzocht? Dit artikel vind ik dus hypocriet, omdat ik weet dat niet alle vormen van kindermishandeling even serieus genomen worden. Over het een moet je praten over het andere zwijgen- dat is het geheim tussen degenen die je keihard met stokken op je piemeltje en ballen sloeg, waarom zeg je dat? Omdat je als het gaat om fysieke kindermishandeling ook niets mag benoemen, dan is het allemaal : zeg maar niets, zwijg, blijf ermee zitten, stik erin, pleeg maar zelfmoord.Er was zelfs een kinderrechter die niet erg zou vinden als ik zelfmoord zou plegen. Dat noem ik niet een normaal land. Dit land is gestoord als het gaat om seksueel misbruik, omdat het alle andere vormen van kindermishandeling negeert en wie kinderen levenslang kapotmaakt zonder seksueel misbruik, maar bijvoorbeeld door systematisch geweld, die lacht zich dood, want die wordt niet vervolgd en slachtoffers hiervan worden niet erkend. Zo’n vanuit betrokkenheid en inzicht geschreven stukje als hierboven heb ik nog NOOIT gezien als het gaat om fysieke kindermishandeling of psychisch geweld tegen kinderen. Waarom is er dan geen betrokkenheid, geen gevoel voor slachtoffers, wordt alles genegeerd en wordt het afgedaan als onzin.
In de praktijk merk je dat niets van andere vormen van kindermishandeling bekend is en van seksueel misbruik heel veel, er zou ook eens aandacht moeten komen voor andere vormen van kindermishandeling, ook voor verwaarlozing en complete isolatie van kinderen, want dat wordt allemaal ( vooral door psychologen en rechters)heel normaal gevonden; de samenleving weet er al helemaal niets van. Ik heb 45 jaar moeten zwijgen, Nel DRiajer vond dat ik mijn bek moest houden , zij weet niets van gevolgen en ik heb nergens hulp en dan heb je gigantische psychische problemen, maar omdat het geen seksueel misbruik is, kan je nergens terecht en weet men nergens van. Bah wat een land.