Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog: Bouwen aan een toekomst zonder UWV

Lisa Hansen deelt in deze serie blogs haar ervaringen met het UWV. In deze laatste blog beschrijft ze hoe ze stapje voor stapje weer de goede kant op gaat.

De vorige keer vertelde Lisa hoe de teleurstellingen rondom haar contact met het UWV, ondanks al haar goede bedoelingen, steeds verder opstapelden >>

Verbluft zat ik aan de telefoon met de Groningse student/tijdelijke medewerker van het UWV. Of ik even naar Groningen wilde reizen voor mijn Eerstejaars-Ziektewet Beoordeling? Liever niet… Resultaat: de jongen zou mij een seintje geven wanneer er toch weer een plekje vrij zou komen bij een arts in Amsterdam. En zo geschiedde.

Beoordeling in Amsterdam

Begin april volgde wederom een telefoontje uit Groningen met het nieuws dat ik eind april terecht kon bij een arts in Amsterdam. Mijn gesprek vond uiteindelijk plaats op 20 april 2019. Tijdens dit gesprek heeft een arts beoordeeld of ik per 19 maart 2019 nog recht zou hebben op een Ziektewetuitkering in het tweede ziektejaar. Bijzonder, aangezien dat een maand geleden was.

Te late herbeoordeling

De mannelijke arts opende daarom het gesprek met uitleg over de situatie: door een tekort aan artsen liep het UWV erg achter met de herbeoordeling van mensen in onder andere de Ziektewet. Met als gevolg dat dit soort gesprekken vaker laat (of zelfs niet) dan op tijd plaatsvonden. Echter zou de conclusie van het gesprek geen gevolg voor mijn uitkering hebben met terugwerkende kracht. ‘Gelukkig maar’, dacht ik, maar tegelijkertijd schoot ook door mijn hoofd dat dit best eens zou kunnen betekenen dat er duizenden mensen zijn die onterecht nog een uitkering ontvangen…

Het gesprek

Inhoudelijk hield het gesprek in dat ik besprak wat mijn dagelijkse bezigheden waren om erachter te komen in hoeverre ik nog ‘beperkt’ was in het doen van werkzaamheden. Ter sprake kwam mijn idee om te starten met een eigen bedrijf, maar ook het idee om op korte termijn eerst ergens in dienst te starten voor 16 uur. Om zo rustig op te bouwen en te kijken wat ging. De arts concludeerde aan het einde van het gesprek dat ik goed bezig was en vond starten met 16 uur per week een goed idee.

Even wachten…

Zoals ik ondertussen wel was gewend van het UWV moest ik nog ‘even’ wachten op de definitieve beoordeling. Ondertussen ben ik gaan solliciteren en vond ik een leuke baan als event medewerker voor 16 uur per week. Op 16 juli 2019, drie maanden na het gesprek, ontving ik per post dan eindelijk mijn beoordeling voor mijn tweede jaar in de Ziektewet, vier maanden nadat het tweede jaar was ingegaan.

De conclusie

Een beoordeling van negen A4’tjes met één zin als conclusie: ‘Mevrouw kan op 19 maart 2019 65 procent of minder van het maandmaninkomen verdienen’. Dit hield in dat ik met mijn 16 uur per week niet 65 procent of meer van mijn laatste inkomen verdiende en ik recht zou houden op een aanvulling. Erg fijn, want zo kon ik mijn maandelijkse lasten blijven betalen. Maar wat stond er dan nog meer in dat rapport van negen A4’tjes?

Het Arbeidsdeskundigrapport

Dit dikke pak papier noemt het UWV ook wel het Arbeidsdeskundigrapport. Hierin wordt het gesprek tussen de cliënt en arts uitvoerig beschreven. Daarnaast volgen vele pagina’s met uitleg over begrippen en berekeningen, maar vond ik bijvoorbeeld ook mijn eigen CV terug. Als ik het UWV een advies mag geven? Maak deze rapporten wat korter, zodat de dossiers misschien wél op tijd beoordeeld kunnen worden. En het scheelt nog papier ook.

Een tweede en nieuwe fase

Mijn tweede ziektejaar was officieel gestart, maar gelukkig leek het langzaamaan wel wat beter met me te gaan. De werkweken van 16 uur vielen me in het begin zwaar, maar gingen steeds beter. In dezelfde tijd dat ik startte met werk kreeg ik ook te horen dat ik de ziekte van Lyme had (gehad). Eindelijk een verklaring voor al mijn klachten en dit bracht me veel rust. Voor mijn gevoel ging ik een nieuwe fase in. De fase waarin ik niet meer 100 procent, maar 65 procent ziek was, om in termen van het UWV te blijven.

Weer opbouwen met hulp van het UWV, bedankt!

Na mijn vaak negatieve ervaringen met het UWV wil ik mijn serie afsluiten met toch een klein dankwoordje. Er kan veel worden verbeterd, maar zonder hulp van het UWV zou ik nu niet zijn waar ik ben. Door de financiële steun heb ik de rust kunnen nemen die ik nodig had en kan ik nu stapje voor stapje weer bouwen aan een toekomst. Een toekomst die mij hopelijk meer gezondheid, geen UWV en een succesvol eigen bedrijfje gaat geven!

Vorig artikelBlog: Groene kerst
Volgend artikelBlog: Bekijk het eens van de andere kant
Lisa Hansen (fictieve naam, de echte naam van de auteur is bekend bij de redactie) is 30 jaar en langzaam weer aan het opkrabbelen na een zware periode. Na jarenlang hard te hebben gewerkt is Lisa begin 2018 ingestort na het overlijden van zowel haar schoonmoeder als eigen vader in combinatie met lichamelijke klachten. Lisa belandde eerst in de WW en daarna in de ziektewet. Ze deelt haar ervaringen met het UWV in een aantal blogs. Soms positief, veelal negatief maar voornamelijk verwonderlijk.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.