We maken ons klaar om in het Klimcentrum een metershoge muur te bedwingen. Ik sta beneden en zorg dat het touw goed gezekerd is. Mijn zusje begint de klautertocht naar boven. ‘Klimmen is best wel intensief zeg!’ Tijdens een korte pauze pakt ze haar mobiel en houdt die kort even tegen haar bovenarm. De radertjes in haar hoofd beginnen te werken: hoeveel energie ga ik nog verbruiken, bolussen* hoeft niet omdat ik niet te hoog zit, maar moet ik wel nog even wat eten?

Even niets

Binnen enkele seconden is het antwoord daar. Ze hoeft er nu even niets mee. Het informatiesysteem in haar hoofd heeft alle gegevens ontvangen en verwerkt. We kunnen weer verder met klimmen.

Op hol

Mijn zusje kreeg tien jaar geleden de diagnose diabetes type I. En dan? Dan moet je ineens met enorm veel dingen rekening houden: heb ik alle benodigde materialen en insuline in huis, hoeveel ga ik eten, hoeveel koolhydraten zitten er in wat ik eet, hoeveel ga ik nog bewegen, wat is mijn glucosewaarde, hoe warm is het vandaag, et cetera, et cetera. Slaan bij jou de radertjes ook al op hol? De meeste mensen met diabetes zullen het wel herkennen: de constante stroom van informatie om de diabetes te managen. Hersenen die hard werken om de informatie die binnenkomt door te geven, aan elkaar te verbinden, conclusies uit te trekken en naar te handelen. Gelukkig is het wel steeds makkelijker om aan informatie te komen. Het constante prikken in vingers hoeft niet meer. Met een glucosesensor op de bovenarm hoef je alleen nog je telefoon er langs te halen en je weet wat de glucosewaarde is.

Alles in één

Onze korte pauze is voorbij, mijn zusje klimt weer als een malle omhoog. Ik kijk naar haar en bedenk me dat ze – in zorg-ICT-jargon – haar eigen informatiesysteem, schakelpunt, zorgverlener en patiënt in één is. Ze moet alle informatie die ze binnenkrijgt kunnen interpreteren, verbinden, vertalen en ernaar handelen. Na tien jaar zijn de radertjes in het hoofd van mijn zusje goed afgesteld en draaien ze soepel. Ze kunnen de stroom aan informatie makkelijker verwerken en het afstemmen van de hoeveelheid insuline gaat bijna automatisch ondanks alles waar ze rekening mee moet houden. Af en toe met een hick up, omdat ze bijvoorbeeld meer beweegt dan van tevoren ingeschat. Maar dat kan de beste systemen overkomen.

Losse radertjes

Bij mijn zusje zitten alle radertjes in haar hoofd. In de gezondheidszorg zijn er allemaal losse radertjes die steeds meer met elkaar worden verbonden. Zo heeft de diabetesarts zijn eigen informatiesysteem, de huisarts ook en is de apotheek weer een ander radertje. Er wordt hard gewerkt om ook in de zorg alle radertjes goed op elkaar aan te laten sluiten. Ik hoop dat het uiteindelijk net zo soepel draait als in het hoofd van mijn zusje. En voor haar hoop ik dat ze ooit niet meer haar eigen informatiesysteem hoeft te zijn en dat de technologie het weer van haar over neemt. Voor nu kijk ik met trots hoe ze naar boven klimt, niet altijd bewust van de geniale radertjes in haar hoofd.

Charlotte Schreuder is Adviseur zorg bij BDO | Arteria

*bollussen: het toedienen van eenheden insuline om de bloedglucosespiegel op pijl te krijgen