De vorige keer pleitte Jacqueline voor en snoezelruimte voor elk gezin >>
Minister de Jonge presenteerde op 12 juli in een brief aan de kamer de plannen voor de besteding van 55 miljoen extra aan onafhankelijke cliëntondersteuning. Dit omdat volgens de minister ‘de wereld van de zorg soms best ingewikkeld is. Iemand die je helpt daarin je weg te vinden is heel belangrijk’.
Noodverband
Dat is prachtig, want voor heel wat mensen is het ondoenlijk om de juiste hulp te regelen. Maar eigenlijk is dit een noodverbandje. We hebben de zorg met elkaar zo ingewikkeld gemaakt dat er heel veel geld nodig is om mensen in dat doolhof van regels te begeleiden. Misschien een idee om dat doolhof minder ingewikkeld te maken?
Probleem van individu of maatschappij?
Een ander bericht dat me trof: Het aantal zelfdodingen onder jongeren tussen de tien en twintig jaar is volgens het CBS in 2017 (81) verdubbeld ten opzichte van 2016 (48). Vreselijke cijfers en een eenvoudige verklaring is moeilijk te geven. Wel volgden op deze cijfers verschillende reacties. De roep om betere gespecialiseerde hulp werd veel gehoord. Mensen met veel kennis over goede zorg voor suïcidale jongeren trekken aan de bel. Natuurlijk moet er aandacht zijn voor de individuele situaties, maar nog belangrijker is misschien wel om te kijken naar wat er maatschappelijk gebeurt en welke gevolgen dit voor individuele mensen kan hebben. Steven Pont schreef in de Volkskrant een interessante column over de rol van de maatschappij in deze toename. Zoals Pont stelt: ‘Het is namelijk cruciaal dat een kind vertrouwen krijgt in een groter, veilig en verbindend geheel.’ Krijgen ze dat ook van ons volwassenen?
Sociaal werker signaleert
Als sociaal werkers zijn we vaak druk met het repareren van de lekken. Maar zouden ook wij niet vaker aan de bel moeten trekken over grotere ontwikkelingen die we signaleren? Zoals Pont in zijn column dit doet. Wanneer we de aandacht op die diepere oorzaken vestigen, zijn we pas echt bezig met preventie.
Op zoek naar de glasscherf?
Wat ik met dit blog vooral wil zeggen is dit: leggen wij ons misschien wel te makkelijk neer bij hoe we onze maatschappij hebben ingericht? En gaan we vervolgens pleisters plakken? Is het niet nodig om eens goed te kijken naar wat onze manier van leven, in het groot (maatschappij) en in het klein (gezin), voor gevolgen heeft. En zullen we dan met elkaar kijken of we hier verandering in aan kunnen brengen? Met andere woorden: zullen we opzoek gaan naar de glasscherf?
Om écht iets te veranderen voor kwetsbare mensen moeten sociaal werkers niet alleen individuele problemen aanpakken, maar ook de maatschappelijke oorzaken die erachter liggen. Dat stelt Margot Scholte. Sociale Actie Nieuwe Stijl kan een middel zijn om dit te bereiken. Een goed idee? Vier deskundigen reageren. Lees dit PREMIUM artikel hier >>
