De vorige keer beschreef Ton waarom over ons altijd met ons moet gebeuren >>

Er kwamen veel bewoners op af en er kwamen veel suggesties. Zoals: we hebben een ontmoetingsruimte nodig. En: om het dorp moet een rollatorvriendelijk wandelpad aangelegd worden. Opvallend: de ontmoetingsruimte werd vooral door de vrouwen voorgesteld. En de wandelroute, inclusief tekening en eerste ontwerp, was een voorstel van de mannen. Gender heeft invloed maar het valt mij op dat dit nog weinig in beleid en uitvoering in beeld is.

Ontmoetingsplek

Er werd veel gefantaseerd over de ontmoetingsruimte: de gemeente moet een huis ter beschikking stellen: duur! Of subsidie voor een kas geven: een stuk goedkoper! Of toch maar de bushalte ombouwen tot een dorpshuis. Ook over de wandelroute werd van alles bedacht. Kern in alle gesprekken was dat er de mogelijkheid moet zijn om elkaar te ontmoeten en ongedwongen een praatje te maken.

Hulp nodig

Ans had tot dan toe nog niet zoveel gezegd. Zij vertelde dat ze veel aandacht kreeg toen haar man overleed. Na een half jaar stopte dat. Ze vertelde dat haar computer soms niet goed loopt, dat er wel eens een lamp uitvalt en dat iedere dag voor jezelf koken ook geen pretje is. We begrepen allemaal wat ze bedoelde. Zij gaf aan dat het lastig is om steeds maar weer te vragen of iemand haar wil helpen. Maar dat ze wel af en toe hulp nodig heeft.

Hamvraag

‘Die wandelroutes zijn goedbedoeld, maar helpen mij niet om hier langer en met plezier te wonen’, aldus Ans. Daarna was het even stil, want ook dat begrepen we. Nu is Ans iemand die naar zo’n bijeenkomst komt en haar mond open doet. Er zijn veel Ansen en Henken, Samira’s en Kenneths die hetzelfde voelen en die dat niet kunnen of willen zeggen. De vraag: ‘Kan ik iets voor je doen?’ is niet zo heel ingewikkeld. Het is veel ingewikkelder om die vraag in je eigen omgeving te stellen.

Ik ga binnenkort maar eens langs bij Ans om haar te vragen waarmee ik haar kan helpen.

Ton van Elst is adviseur, coach en trainer Sociale Zorg bij Movisie.