Vorige keer blogde Marcel over de (on)toegankelijkheid van treinen >>

‘Dat staat toch in haar dossier dokter?’, antwoord mijn vader.  ‘Nee, dat dossier heb ik niet.’ Oh, nu moet papa dat hele verhaal over mijn ziekte weer vertellen. Weet je wat, ik grijp in: ‘Ik heet Mayim dokter,’ ik geef hem een krom handje, ‘ik ben spastisch en ik kan ook praten’.

Driftig

Steek dat maar in je kont, denk ik erbij. Dat mag ik niet hardop zeggen hoor, van mijn ouders, ze vinden trouwens dat ik een beetje grof ben geworden in mijn taalgebruik. Maar volgens mij mag ik dat, want ik ben een puber. Iets anders is ook dat ik heel erg driftig kan worden over van alles en nog wat. Dan ga ik schelden en onaardige dingen zeggen, tegen mijn ouders en tegen mijn hulpen. Ja, vind je het gek als je zo weinig macht over je leven hebt. Misschien is dat niet het goede woord, maar iedereen weet wat ik bedoel.

Stom

Bijvoorbeeld: ik ben aangekleed door mijn moeder, dat duurt een half uur, het schoolbusje komt al bijna voorrijden om me op te halen en opeens vind ik dat ik er stom uitzie. Ik wil gewoon andere kleren aan en dat kan dan niet, want dat duurt weer een half uur en het schoolbusje rijdt intussen voor.

Macht over je leven

Heb je wel macht over je eigen leven, dan loop je naar je kast, pak je kleren die niet stom zijn, je kleedt je aan, springt op de fiets en racet naar school. Op zo’n moment word ik ontzettend driftig tegen mijn lieve moeder en tegen mijn lieve hond, zelfs tegen de bedrand, de kast en mijn knuffels.

Excuus

Ik heb de dokter blijkbaar goed op zijn nummer gezet, want ogenblikkelijk richt hij zich tot mij. ‘Ik had het natuurlijk aan jou moeten vragen.’