Natuurlijk is er nog verwarring in haar hoofd en heeft zij geen weet van de afgelopen weken. Stukje bij beetje komen alle herinneringen naar boven van vlak voor die tijd. Inmiddels is ze zover dat een revalidatiekliniek in het zicht komt. Ongelofelijk. Een week geleden waren wij de wanhoop nog nabij.
De trein ontspoort bijna
Als ik mijn vader vraag hoe hij het beste zijn situatie nu zou kunnen weergeven, komt hij gelijk met een metafoor. ‘Mijn trein was weer een beetje op gang gekomen. Eigenlijk sinds mama’s overlijden, 22 jaar geleden, was die tot stilstand gebracht. In de tussenliggende tijd heb ik mij qua gevoel toch wel afgesloten. En de laatste maanden na Gisela’s overlijden begon ik weer zin te krijgen om dingen te ondernemen. Kreeg ik energie. Sinds Claudia’s ziekenhuisopname dreigt de trein uit het spoor te geraken.’ Hij merkt dat hij bijna geen zin heeft om dingen te doen of om er op uit te trekken. Piepend en krakend is de trein tot stilstaan gebracht. ‘En ik heb er geen controle over, zo lijkt het.
‘Vlinders in je buik’
Mijn vader en ik zijn in deze vijf weken allebei verrast door de fysieke uitstraling van mijn zus. Mijn moeder en zij: als twee druppels water. Zo merkwaardig om dat nu heel duidelijk te zien. En haar ogen hebben in deze dagen de precieze blik van mijn moeder. We wisten natuurlijk van de gelijkenis door baby en kinderfoto’s. Die komen strak overeen. En nu, in deze fase, is het er in één keer weer. Het ziekteproces van mijn moeder komt ook weer boven. En hoe zij allebei omgingen met die situatie. Pa met een grap en ma met een sterk gevoel voor zelfstandigheid. Als mijn vader haar moet helpen met wassen en een maandverband in haar onderbroek doet, ontlokt hem dit de uitspraak: ‘Vroeger had je vlinders van mij in je buik. Nu heb je vlinders in je onderbroek.’
Alles komt goed
Op de laatste momenten dat mijn moeder nog enigszins mobiel was tijdens haar ziekte, ze voor de laatste keer naar het centrum van de stad. Ze wilde nog graag even bij haar werk langs gaan. Komt mijn vader in het zelfde pand, wordt hij aangeschoten door een collega dat zijn vrouw op de fiets weer terug is naar huis. Paniek bij iedereen! Mijn vader in alle staten en het duurde en het duurde. Maar geen Renate thuis. ‘Komt zij op een gegeven moment heel relaxed aanfietsen bij ons huis. Ik vraag bezorgd hoe het komt dat zij er zo lang over gedaan heeft? O, ik heb onderweg een ijsje gegeten.’ Verbazing klinkt nog door als mijn vader het weer verteld. Het is mijn moeder ten voeten uit. Wat dat betreft lijkt mijn zus op ons moeder. Niet zo moeilijk doen, komt allemaal wel goed
Mijn vader herpakt zich
Sinds de wat positievere geluiden over mijn zus staat ook de trein van mijn vader weer op het goede spoor. Af en toe denkt hij weleens aan ‘zijn thema’ (zijn stervenswens red.). ‘Maar dan dwalen mijn gedachten direct weer af naar Claudia.’ Pa herpakt zich en ik ben er van overtuigd dat hij de trein ook wel weer zoetjesaan laat rollen.
