De vorige keer beschreef Anneke hoe je als welzijnsorganisatie een sterk merk kunt worden >>

Voordat ik daarin duik is een ferme ‘shout out’ op zijn plaats voor Karolien Eppink. Karolien, een netwerker met een speurneus voor ondernemende zaken in het Sociaal Werk, attendeerde mij op een artikel op Sociale Vraagstukken dat gaat over Burgerinitiatieven en Professionalisering. Je vind haar post hier >>>

Naast dienen ook verdienen

De reacties onder de post van Karolien gaan me aan het hart: ‘Maar voor ons is het ook zoeken naar hoe kunnen we zo uitnodigend worden dat meerdere kartrekkers deel gaan nemen zodat we naast het DIEN model ook het VERDIEN model kunnen creëren.’ ‘We krijgen slechts twee uur per week betaald. En dat verdelen we met zes personen.’ ‘Geen verdienmodel, waardoor we nu na vier jaar onze locatie dreigen kwijt te raken. Er is een alternatief, maar dat sluit niet direct aan bij onze doelstellingen. En dan komt de vraag: hoe autonoom kun je zijn? Hoe afhankelijk ben je van subsidies?’

Overthinking

Hoe komt het nu dat we zo aan het klungelen zijn en dat het maar niet lukt om een goed verdienmodel te creëren? Zodat de waarde die in de onderneming wordt geleverd ook daadwerkelijk wordt verzilverd. Dit komt doordat wij het veel te ingewikkeld maken. We maken ons schuldig aan ‘overthinking’. Op zich is dat niet vreemd omdat we allemaal uit een subsidie gedreven constructie komen. En die constructie is per definitie ingewikkeld. Ik zal het uitleggen.

Transactie

Een verdienmodel gaat over geld verdienen. Om geld te kunnen verdienen moet je eerst iets verkopen. Dat ‘iets’ levert waarde aan de ontvanger, de koper. Vervolgens betaalt de koper voor de ontvangen waarde. Eigenlijk gaat het om een hele eenvoudige ruil tussen waarde en geld: Ik lever waarde, jij geeft mij geld. Het is een deal, een transactie tussen twee partijen: leverancier en koper.

Kartrekkers

En hier gaat het bij het traditionele Sociaal Werk maar ook bij de Burgerinitiatieven en andere vormen van zogenaamd Sociaal Ondernemerschap, goed de mist in: er zijn geen twee partijen maar er zijn er drie. Of soms zelf vier, vijf of zes. Misschien wel de ‘kartrekkers’ uit het citaat hierboven.

Gediskwalificeerd

Dit is wat er gebeurt: een leverancier (vaak een creatieve geest, een betrokken professional of burger) krijgt een idee. Vertaalt dit in een project of product voor een doelgroep die bij voorbaat al wordt gediskwalificeerd als koper. Vaak vanuit de ondermijnende gedachte: ‘er zal toch wel geen geld voor zijn’ of ‘die kunnen dat niet betalen’.

Scheef

Vervolgens wordt er een derde partij gezocht die moet betalen, meestal de gemeente. En daarmee wordt de simpele ruil tussen waarde en geld wreed verstoord. Want de waarde voor de gebruiker is meestal geen waarde voor de betaler. Daar loopt het hartstikke scheef.

Terug naar de eenvoud

Oplossing: terug naar de eenvoud. Stop overthinking. Een verdienmodel creëren op basis van een eenvoudige uitruil van waarde en geld is bijna altijd mogelijk. Ik ben optimistisch.

P.S. Wil je hierover doorpraten? Stuur me dan even een mailtje.