De mail gaat verder: Twee jongeren, Paul en Tirza, zijn heel erg betrokken bij de voorbereidingen en de invulling van de inloopactiviteit. Het is de bedoeling om dit maandelijks terug te laten komen. Het uiteindelijke doel is dat de jongeren de inloop zelf gaan draaien.

De cliëntondersteuners van MEE Amstel en Zaan in de gemeente Beemster spreken regelmatig cliënten die zich eenzaam voelen. Wij waren benieuwd of andere professionals ook in de Beemster eenzaamheid signaleren. Daarom hebben wij vorig jaar tijdens de Week tegen Eenzaamheid een bijeenkomst georganiseerd. De opkomst was divers van praktijkondersteuner tot dominee en van maatschappelijk werker tot  wijkverpleegkundige. Ondanks dat het thema hen aan het hart ging, kwam bijna iedereen binnen met het gevoel van “Eenzaamheid binnen onze gemeente? Met zoveel verenigingen en zoveel zorg voor elkaar, dat komt hier toch niet voor?” Naarmate het gesprek met elkaar vorderde wist iedereen personen op te noemen die mogelijk eenzaam zijn.

In gesprek

We zijn in gesprek gegaan met een aantal inwoners. Zij namen ons mee in hun gevoel van eenzaamheid. We hebben de verschillende gezichten van eenzaamheid gezien. Iedereen ervaart eenzaamheid op zijn manier en heeft zijn eigen behoeften in het ontmoeten van anderen. Uit alle gesprekken blijkt dat er in de Beemster een ‘ons-kent-ons’ cultuur is. Deels vindt men dit fijn, omdat men elkaar helpt en iedereen elkaar gedag zegt op straat. Maar het heeft ook een keerzijde. Kwetsbare burgers voelden zich soms buitengesloten, zo bleek uit de gesprekken.

Eenzaamheid verbindt

Het doel van de gesprekken met burgers was om hun ervaringen en behoeften te delen met de professionals en tot een aanpak te komen. Dat gebeurde in het voorjaar. De inwoners zelf hebben een belangrijke rol gehad tijdens deze bijeenkomst in het verbinden van de aanwezigen. Paul, een jongen van begin 20 met autisme, zei: ‘Als ik naar het jongerencentrum ga, dan voel ik mij niet op mijn gemak.’ Waarop de wijkmanager zegt: ‘Laten we samen naar de jongerenwerker gaan om te mogelijkheden binnen jongerencentrum Beejee voor jongeren met een beperking te bespreken.’ Tirza, een meisje van begin 20 met een licht verstandelijke beperking (LVB), ervaart hetzelfde als Paul. De cliëntondersteuner gaat haar benaderen om ook mee te doen. Deze acties zijn volop aan de gang.

Wij zijn de aanjager, maar de motor en kracht zit in de mensen die het tot uitvoering brengen. Wij zijn trots!
NB: Paul en Tirza zijn niet hun echte namen

Marja Limburg en Kim Roozendaal,
projectconsulenten MEE Amstel en Zaan