Vorige keer blogde Patty over weggelopen cliënten >>

Hard gekookte aardappelen en groente die net snot lijkt. Drie van de tien keer bestaat die groente uit doperwtjes met wortelen of een vage groente mix. Ik heb in de tijd dat ik werk slechts twee werkplekken gehad waarbij zelf gekookt werd mét cliënten.

Herstelgericht

Behalve dat het herstelgericht is, vergroot zelf koken de autonomie en kwaliteit van leven. Bewoners kunnen zelf kiezen wat ze willen koken. Waarom zou je een dame die al van jongs af aan aardappelen met groente en een stukje vlees eet, nu opeens couscous laten eten? Al kan een cliënt niet koken vanwege zijn beperking, men kan vaak wel kiezen, mee schillen, vlees omdraaien of misschien boodschappen doen. Met sommige cliënten kan dit natuurlijk niet vanwege de veiligheid van de cliënt of de omgeving. Dat is een goede rede. Gebrek aan tijd, personeel of geld vind ik persoonlijk geen goede reden. Natuurlijk stijgt de werkdruk als je ook nog eens moet koken terwijl je maar met twee man personeel op twintig cliënten staat, maar als je hier zelf geen tijd voor hebt, probeer dan eens te kijken of er wellicht een vrijwilliger is die dit kan doen.

Obsessief eten

Behalve de maaltijd zijn mij op het gebied van eten nog meer dingen opvallen in de psychiatrie. Ten eerste: de bewoners vinden het vaak geen probleem om uit hun maaltijdbak te eten. Op een bord of niet, maakt vaak niet uit. Hospitalisatie? Ik vind het net hondenbakken lijken. Ten tweede: obsessief eten van bewoners. Al krijgt men drie keer opgeschept, is het soms nog te weinig. Al is er een bak eten over, cliënten zijn toch bang te kort te komen.

Luxe

Mijn laatste punt: de hapjes. Deze worden zo obsessief gegeten als dat er koffie gedronken wordt. Hapjes zijn geen gewoonte. Als reden heb ik ooit te horen gekregen dat dit komt omdat men in de GGZ behandeld wordt en er niet woont. Kortom: cliënten krijgen de basis, maar geen luxe. Dit is niet verplicht of er is geen geld voor. Lijkt me sterk als een goedkope leverworst al voor 60 cent te koop is. Maar goed, dit kan ik nog enigszins begrijpen. Waar ik allergisch voor ben is het antwoord: “Men moet zelf kopen”. Natuurlijk, dat zou de mooiste situatie zijn. Herstelgericht, en als men dit kan ben ik zeker voorstander. Maar probleem bij gesloten afdelingen is vaak dat cliënten niet alleen de afdeling af mogen. Laat nou net de verpleging met te weinig man staan om met iedereen boodschappen te doen. Dan heb je ook nog  mensen die wel mogen, maar niet durven. Ook zij willen graag begeleiding mee. Het netwerk is een oplossing, maar helaas zijn er veel cliënten in de langdurige zorg die weinig netwerk hebben.

Gehandicaptenzorg

In de gehandicaptenzorg heb ik juist bijna altijd gekookt. Vaak niet met cliënten omdat dit niet mogelijk was, maar wel een lekkere maaltijd. Terwijl ook in de gehandicaptenzorg tijd te kort is, personeel te weinig en een krap budget. Waarom kan het daar wel? Het is misschien wat zwart-wit en overdreven geschreven, maar de GGZ in het algemeen kan wat mij betreft qua eten een voorbeeld nemen aan de gehandicaptenzorg.

Blendermaaltijden

Oké, op één ding na dan: die verschrikkelijke blendermaaltijden waarbij zowel je aardappelen, bietjes, appelmoes en slavink allemaal heerlijk door elkaar gehusseld worden en je geluk hebt als je toetje apart geserveerd wordt.