Vanwaar opeens die gevoeligheid voor eenzaamheid? Ik organiseer samen met een collega een deelprogramma over eenzaamheid op het Nederlands Congres Volksgezondheid (NCVGZ). Ik ben me aan het verdiepen in het thema en merk dat het erg dichtbij komt allemaal. In het Wat Werkt-dossier over eenzaamheid van Movisie lees ik dat ik als alleenstaande moeder in een risicogroep val. Dat is overigens vaker het geval. Zo heb ik een grotere kans op armoede, mijn kinderen gaan het zeer waarschijnlijk slechter doen op school, er is een grote kans op opvoedingsproblemen. Het zoveelste stigma dus. En nee, dat voelt niet prettig.
Quick fix
Gelukkig lees ik ook wat er allemaal aan gedaan kan worden. Versterken van mijn netwerk, minder negatieve gedachten, kunnen praten over eenzaamheid. Ik voel me nu nog rotter: is eenzaamheid echt zo simpel aan te pakken? Een soort quick fix: als een pilletje bij een ziekte. Is het niet van belang de achterliggende diepere oorzaak te kennen en vervolgens duurzame oplossingen te zoeken?
Congres
Dáár gaan we het dus zeker over hebben op het NCVGZ-congres. Het ochtenddeel gaat over wat eenzaamheid is, wat er nu echt werkt en wat er te doen is. In de middag laten we voorbeelden zien van gemeenten die aan de slag zijn met eenzaamheid. Maar waar ik persoonlijk echt naar uitkijk is het laatste onderdeel. Dan is er een debat over de vraag: is eenzaamheid een individueel probleem of gaat het om duurzame oplossingen en een vriendelijke en sociale samenleving?
Geen oppas
En de aanpak van mijn eigen eenzaamheid? Wat is de achterliggende oorzaak? Ik zie een samenspel van allerlei factoren. Mijn levensfase, gebrek aan energie, mijn omgeving niet willen belasten, gebrek aan oppasmogelijkheden en geld.
Misschien is Tinder toch niet zo`n slecht idee.
Sonja Liefhebber is adviseur Lerend professionaliseren van Movisie.
