De vorige keer blogde Patty over het verband tussen ontlasting en probleemgedrag >>

Een vrouwelijke medecliënt was in crisis. Ze was psychotisch en ervan overtuigd dat er chips in haar hoofd zaten die bestuurd werden door demonen. Ze wilde de chips uit haar lichaam hebben en bonkte daarom met haar hoofd tegen de muren. We probeerden haar gerust te stellen, maar dat was niet mogelijk. Het leek juist erger te worden. We begrepen er niks van.

112

Haar redenatie was dat ze ons juist probeerde te redden, want als de demonen de macht over haar kregen, werd ze een gevaar voor ons. De vrouw liep naar het raam. Ze beukte er met haar hoofd tegenaan en ging door het raam heen. Overal lag glas en bloed. We belden 112. Vanwege haar psychiatrische problematiek moest er een verpleegkundige mee, mijn collega ging.

Onrustig

Ik stond nu alleen op de afdeling. De cliënten waren geschokt waardoor ze onrustig waren. Ik besloot om met iedereen in de huiskamer een filmpje te kijken. Zo kregen ze allemaal een beetje aandacht en had ik iedereen in het oog.

Mes

Behalve Ria, zij wilde geen film kijken. Terwijl we allemaal rond de televisie zaten, werd er op mijn schouders getikt. Ik keek om. Achter mij stond Ria met een mes. Ze eiste dat ik opstond en meeliep naar de gang. Ik mocht niet op de pieper drukken, anders zou ze mij neersteken. Op weg naar de gang liep ze achter me met het mes vlakbij mijn rug. ‘Doorlopen’, siste ze. Het mes had ze nu onder mijn kin met de punt naar boven. ‘Mij een beetje alleen laten hé?’ Ik zei dat ze zag dat de vrouw gewond op de grond lag en moet begrijpen dat ik dan moet helpen.

Stemmen

‘Toen ik vorige keer een TS (zelfmoordpoging) deed was er niemand die voor mij de ambulance belde’, zei ze. Ze had gelijk. Ria heeft namelijk al 78 keer een TS gedaan. Zij zoekt altijd het randje op dat ze net niet dood gaat. Er was besloten dit gedrag te negeren. Ik benoemde dat het bij de vrouw kwam doordat zij psychotisch was. Dat zij niet dood wilde, maar dat ze in de war was. Dat we daarom 112 belden. Opeens staat ze achter me en houdt haar arm met het mes om mijn nek. ‘Ik hoor ook stemmen, en die zeggen dat ik jou moet vermoorden.’

Eigen verantwoordelijkheid

Wat moest ik doen? Ik vermoedde dat als ik de pieper indrukte, ze bij de eerste alarmgeluidjes zou steken. Ik dacht aan wat ik had geleerd: borderline, eigen verantwoordelijkheid. ‘Ik vind het echt heel erg voor je dat je stemmen hoort. En dat ze dan ook nog eens zulke dingen zeggen. Maar als jij steekt, ben jij hier verantwoordelijk voor. Niet je stemmen. Jij zal de gevangenis in gaan, omdat jij gehandeld hebt.’ Ze viel even stil. In het ene moment dat ze even overrompeld werd, sloeg ik haar arm naar beneden en nam haar in een greep waardoor ik controle had over de hand met het mes. Met mijn andere hand drukte ik het alarm in. Collega’s maakten mij los.

Time-out

Toen Ria in haar kamer zat voor een time-out, ging het werkleven verder alsof er niks gebeurt was. De collega’s moesten weer verder want ze konden hun groep niet alleen laten. Er was één collega die bleef. ‘Ja, dat heb je met die borderliners hè, dat kun je verwachten.’ En het ergste was zijn toevoeging: ‘Als je hier niet tegen kunt, moet je hier niet werken.’ Ik zie het anders. Als zoiets je niet meer raakt, dán moet je hier niet werken.