De vorige keer blogde Marianne over hoe haar vader van 24/7 mantelzorger ineens alleenstaand werd >>

Het was aan het eind van onze zomervakantie in 2016. Manlief en ik gaan zoals altijd even bij pa langs. Wij zitten aan de eetkamertafel. ‘Jullie moeder heeft altijd al gezegd dat ik niet alleen kan zijn. Als ik volgend jaar geen relatie heb, dan denk ik er serieus over na om een pilletje te nemen.’ Mijn vader kennende is dit niet zomaar een uitspraak in het wilde weg, of in de emotie van deze nieuwe situatie. Met elkaar praten we er verder over.

Afstandelijk en rationeel

Wanneer bepaal je dat moment dan? Wanneer denk je definitief dat het echt zover is? En hoe zorg je ervoor dat je dat al vastlegt voordat je echt wat gaat mankeren? En wanneer is dat? We hadden het ook in het algemeen over de items op televisie die aan dit onderwerp haken. Heel afstandelijk. Heel rationeel. We analyseerden en bepraatten het heel kort. Daarna gingen we over tot de andere orde van de dag.

Eenzaam

Terug in de camper gaf deze ontboezeming mij een klap in het gezicht. Twee reacties kwamen naar boven tijdens het huilen. Hoe eenzaam en alleen moet je je niet voelen om zo’n gedachte te hebben en er ook vrede mee te hebben? Hoe godvergeten eenzaam moet je zijn? Hij zegt daarmee ook dat hij niet verder wil denken dan de uitspraak van mijn moeder. Ook al ben is hij bijna tachtig jaar, is er niet ergens nog een stukje in hem aanwezig dat hij kan veranderen? Kan hij niet aanvaarden dat het leven op bepaalde momenten rauw en rafelig is? En ik weet echt wel waar ik over praat. Vanuit eigen ervaring. Het veranderen van een karakter is hier niet aan de orde. Wel de manier waarop je kan leren omgaan met een situatie.

Vanzelfsprekend

Heftig om dit alles zo te voelen. Ik liet de emoties gewoon komen. Mijn eerste reacties leken toen ongenuanceerd en dat mag ook. Ik was geschrokken. En hoe! Later volgden wel andere momenten en overdenkingen. Het leven is zó vanzelfsprekend voor mij nu. Zijn aanwezigheid is zó vanzelfsprekend. En in één keer duikelde ik in een voor mij onontgonnen gebied. Pas daarna trok mijn aandacht naar de publieke discussie die in het najaar van 2016 vooral weer opspeelde.

Luchtigheid

Sinds die tijd ben ik op zoek naar stepstones en naar plekken van herkenning. Heb ik heel veel geleerd. Bijvoorbeeld dat eenzaamheid niet dé beslissende factor is in het geheel van deze wens. En dat wij het voortaan over ‘ut pilleke’ hebben. ‘Laten we er een beetje luchtigheid in brengen’, aldus pa.