In de vorige gastblog gaf Loes van Weert haar visie op zelfsturing en zelfregie >>

In Nederland zijn er naar schatting meer dan 1.000.000 mensen die last hebben van ongewild urineverlies. Hoewel oudere mensen vaker last hebben van incontinentie, is het een misvatting dat het bij het ouder worden hoort. In veel gevallen is er een oplossing voor de problemen of kunnen de klachten sterk verminderd worden.

Schaamte en isolatie

Naast fysieke problemen kan incontinentie ook voor mentale klachten zorgen. Mensen schamen zich ervoor en praten er liever niet over, zelfs niet met hun eigen partner of familie. Sommigen durven zelfs het huis niet meer uit, of vermijden het ontvangen van bezoek, uit angst voor een mogelijk ‘ongelukje’. Eenzaamheid en depressiviteit kunnen hiervan het gevolg zijn.

Signaleren en bespreekbaar maken

Om erger te voorkomen, is het belangrijk om incontinentie op tijd te signaleren. Vaak vinden mensen het fijn als je ernaar vraagt omdat ze er zelf niet over durven te beginnen. Een open gesprek met de cliënt, waarin de problemen en de mogelijke oplossingen worden besproken, zorgt in veel gevallen voor opluchting.

De huisarts

De volgende stap is mensen doorverwijzen naar de huisarts. Deze kan de oorzaak van de problemen bepalen en kan het probleem mogelijk zelfs verhelpen door een behandeling, medicijngebruik of bekkenbodemoefeningen voor te schrijven. Daarnaast zijn er adequate hulpmiddelen die beschermen tegen urineverlies en door anderen niet kunnen worden opgemerkt.

Vera Hendriks is lid van het Abena Adviesteam en adviseert mensen met ongewild urineverlies