In zijn vorige blog vroeg Piet-Hein zich af of verwarde personen ‘het nieuwe normaal’ zijn >>

‘En toen kreeg Akram het aanbod om coördinator te worden. Niet langer in weer en wind op pleintjes staan. Maar in een auto, met een telefoon van de zaak, straatcoaches aansturen. Beter salaris, comfortabeler omstandigheden, meer aanzien … ik gunde het hem van harte. Maar Amsterdam verloor haar beste straatcoach.’

Waardering in professionele ruimte

Samson breekt in zijn column een lans voor meer ’waardering’ voor de Akrams – straatcoaches, maar ook sociaal werkers, leerkrachten en politieagenten – in Nederland. Waardering in professionele ruimte, in salaris, in zeggenschap, in status. Meest scherpe zinnen: ’laat de werkvloer meer verdienen dan de twee managementlagen erboven’ en ’investeer radicaal in opleidingen en wees selectief in wie wordt toegelaten’.

Sociaal Werker van het Jaar

Ik dacht aan Sjef van der Klein. Nog net Sociaal Werker van het Jaar. Komende woensdag, 13 maart, op de Dag van de Sociaal Werker, wordt zijn opvolger bekend. Van der Klein is goed in zijn werk in Tilburg. Verbindt, activeert, versterkt, al die moderne woorden. Hij stuurt mee in lokaal beleid door wat hij ziet helder te verwoorden aan ’bestuurstafels’, door kwetsbare burgers te helpen hetzelfde te doen met hun grieven. En ik vroeg me af wat Sjef van der Klein over vijftien jaar doet. Of hij dan coördineert, faciliteert, bestuurt. ’Beter salaris, comfortabeler omstandigheden, meer aanzien’.

Continuïteit

Samson schrijft terecht dat Akram, en Sjef, natuurlijk recht hebben op hun eigen keuzes in hun maatschappelijke carrière. De vraag die echter op tafel ligt, is hoe je zulke sterke professionals daar houdt waar ze wellicht het meest nodig zijn. Hoe je ze verleidt dat werk te blijven doen waar ze werkelijk verschil maken, in de individuele levens van mensen, in het versterken van de buurten waar ze werken, door daar te blijven en zo continuïteit te verzekeren, de zo miskende succesfactor in het sociaal domein.

Idealisme

Nu is de heersende logica dat je of ’hogerop’ gaat of zzp-er  wordt en je kwaliteit, begrijpelijk, meer ten gelde maakt, bovendien je manier van werken meer in eigen hand hebt. Nu is het ook zo dat die goede sociaal werkers die sociaal werker blijven dat slechts doen uit eigen wil. Uit idealisme dat dan wel mondeling bewierookt wordt, maar niet gehonoreerd. Soms misschien ’gefaciliteerd’ door een, beduidend beter betaalde, bestuurder die zich dan wel formeel bekneld voelt door CAO’s en dergelijke en daar in onderlinge gesprekken verontschuldigend op wijst.

Het belangrijkste werk

De vraag die Samson eigenlijk stelt, is wie in de sociaal werk organisaties het belangrijkste werk leveren. Zijn dat de bestuurder, de manager, de controller, die vaak tussen organisaties onderling zo inwisselbare functies, of is dat de sociaal werker die contact maakt met overlast gevende, naar criminaliteit neigende, hangjongeren, die een weg in het bureaucratische oerwoud baant rondom het multiprobleemgezin, die in de gaten heeft wanneer de situatie van de man met psychiatrische problemen verergert? De sociaal werker die weinig terug ziet van het maatschappelijke rendement dat hij of zij levert.

Vanzelfsprekendheid

Het antwoord is niet zo zwart wit als de vraag suggereert. Het samenspel tussen alle ’lagen’ is bijvoorbeeld essentieel, maar de vanzelfsprekendheid waarmee we nu van de goede sociaal werker zelf laten afhangen of hij of zij dat blijft, mag doorbroken worden.