In haar vorige blog legde Nadya uit hoe het UWV haar op kosten joeg >>

In februari 2017 kreeg ik via Stichting Studeren en Werken Op Maat een passende baan bij de IND aangeboden. Met passend bedoel ik een baan waarbij rekening gehouden wordt met mijn beperking. Maar in het begin wilde ik dat niemand wist van mijn beperking, behalve mijn manager.

Stille muis

Tijdens mijn eerste functioneringsgesprek kreeg ik te horen dat ik een stille muis was. Oftewel: ook als persoon was ik onzichtbaar. Dit kwam door mijn schaamte en onzekerheid over mijn beperking. Maar ook doordat ik van mijzelf een emotioneel gesloten persoon ben en niet open wilde zijn over bepaalde gevoelens. Na een jaar werken kwam de ommekeer. In een interview in het personeelsmagazine van mijn werk ben ik open geweest over mijn beperking. En daar heb ik geen moment spijt van gehad. Niet alleen mijn beperking werd zichtbaar; ikzelf werd het ook.

Eyeopener van jewelste

Doordat ik op het werk onder ogen moest zien welke belemmeringen ik ervoer door mijn beperking, werd die zichtbaar. Pas toen ik open werd over de belemmeringen, konden ze zover mogelijk worden weggenomen, waardoor de baan passend bleef voor mij. En het mooie was: ik ontdekte dat ik nog steeds een emotioneel gesloten persoon kon zijn, omdat open zijn over mijn beperking los bleek te kunnen staan van praten over wat het emotioneel allemaal voor mij betekende. Dat was een eyeopener van jewelste voor mij.

Last van dezelfde dingen

Ik heb een psychische beperking, die je aan de buitenkant niet ziet. Maar ook voor mensen met een fysieke beperking blijft een groot deel van de belemmeringen onzichtbaar voor de buitenwacht. Daarom deel ik hier naast mijn eigen ervaringen ook die van Sanne, die een chronische ontstekingsziekte heeft. Ondanks dat onze beperking heel verschillend is, hebben we wel last van dezelfde dingen.

Niet alles valt op te lossen

Sommige belemmeringen kunnen niet worden weggenomen. Eén daarvan hebben Sanne en ik gemeen, namelijk de bijwerkingen van medicatiegebruik. Sanne is door haar medicatie extra vatbaar voor infecties. Ik heb last van vermoeidheid, vergeetachtig zijn en concentratieproblemen. Toch kan open zijn over dit soort bijwerkingen wel helpen. Dat ik uitleg aan collega’s dat ik soms sneller prikkels kan ervaren, scheelt enorm. Voor Sanne ligt het wat ingewikkelder. Zij krijgt soms het gevoel dat de ander het niet wil horen. Sanne heeft daardoor last van schaamtegevoelens. Soms ‘maskeert’ zij dan, om het onzichtbaar te houden. Met als resultaat dat ze slechter voor zichzelf zorgt. En dat wordt dan weer een belemmering voor haarzelf.

Vaste werkplek

Sanne en ik hebben allebei een vaste werkplek binnen een afdeling van flexplekken. Bij mij staat er op de deur dat de plek in kwestie voor mij is gereserveerd. Nieuwe collega’s vragen dan wel eens waarom. Voor mij waren dit leermomenten om open te zijn over mijn beperking. Maar voor medewerkers die bewust niet open willen zijn als ze beginnen met werken, kan dit juist een dilemma opleveren: een vaste werkplek zou goed zijn, maar het maakt openheid over de beperking onvermijdelijk.

Teken van zichtbaarheid

Sanne en ik hebben nog iets gemeen: wij werken allebei op vaste dagen thuis. En het grappige is: die vaste afwezigheid blijkt in de praktijk juist te werken als een teken van zichtbaarheid. Zo maak ik mijn onzichtbare beperking op verschillende manieren zichtbaar.

Nadya van der Sluis heeft een bipolaire stoornis en blogt over haar ervaringen als young professional. Zij is secretaris van het Jongerenbestuur van Stichting Studeren & Werken Op Maat en werkt als jurist voor het Ministerie van Justitie & Veiligheid. n.vandersluis@hotmail.com