In haar vorige blog beschreef Marianne hoe het voelt om de volgende generatie te zijn >>

Begin december kondigt mijn vader aan dat hij een volgende stap wil zetten in zijn naderende levenseinde. ‘Als jij de volgende keer bij mij komt, dan wil ik graag kijken wat we moeten doen. Ik wil absoluut niet dat jij problemen krijgt als ik mijn laatste reis inga.’ We hebben het wel eens eerder gehad over juridische consequenties. Ik opper dat we dan zo snel mogelijk een gesprek bij hem in de buurt aanvragen met een consulent van de NVVE. Zij zijn het eerste aanspreekpunt en hebben de kennis in huis. Hij wil bovendien absoluut niet voor de trein springen of anderszins rare sprongen maken.

Het blijft dubbel

‘Hoe gaat het met je vader?’ Regelmatig zijn er mensen die mee leven, geïnteresseerd zijn in hoe het echt met hem gaat. Het gaat redelijk met hem, maar de enorme eenzaamheid en de worsteling met het leven blijven. Ook al is zijn agenda goed gevuld en heeft hij diverse clubjes en mensen om zich heen. Voor mij blijft het dubbel. Waarom? Hij blijft zijn ingezette spoor volgen, ik blijf hem absoluut bijstaan en dus weet ik dat er moeilijke momenten gaan ontstaan. Hele moeilijke. Intuïtie en gevoel onderken ik en gaan hand in hand met concrete acties. Ik ben blij dat ik dat geleerd heb in de afgelopen twintig jaar.

Hulp vragen

Dat betekent dat ik in mijn eigen omgeving ondersteuning zoek. Bij een professional die hulp kan bieden voor moeilijke momenten. En antwoorden geeft op praktische vragen. Met andere woorden; ik houd bij mijzelf ook de vinger aan de pols. Niets meer en niets minder. Op deze manier hoef ik het niet alleen te doen. Hulp vragen en dingen van mij af praten zijn dingen die ik wel geleerd heb in mijn leven.

Ik wil hem niet missen

Intrinsieke eenzaamheid. Je zou het een ‘Jans-gen kunnen noemen’. Nooit zo direct benoemd, maar niet onbekend. Koppel dit aan de overtuiging dat mijn vader en ik gewoon weten dat de aarde niet de enige plek is. Ook met mijn moeder hadden we gesprekken over ‘er is meer tussen hemel en aarde, en daarna’. Dan kan ik mij indenken dat voor mijn bijna 82-jarige vader het leven hier op aarde een einde mag hebben. En dan benadruk ik nogmaals dat ik hem voor de eeuwigheid hier wil houden. ‘Ik heb een prachtig leven gehad’, zegt hij. Mijn ego doet er dan niet toe.