De vorige keer schreef Patty over het dilemma van structuur >>

Maar stel nou dat je dat opeens hebt voor lange tijd. Dat de wereld om je heen niet doordringt en je helemaal in je zelf zit. Je bent er wel, fysiek, en je loopt wel omdat het automatisme is, maar tot andere handelingen kom je nauwelijks. Deze beschrijving is één van de meest bijzondere dingen die ik ooit in de psychiatrie gezien heb. Ze noemen het katatonie.

Verwarde toestand

De eerste keer dat ik hiermee in aanraking kwam, zag ik een jonge man, meegenomen door de politie in ‘verwarde toestand’. Met hem was geen contact te krijgen. Verzonken in eigen gedachten. Starend alsof niks binnendrong. Grote ogen en onder het angstzweet. Als een automatische robot liep hij mee naar zijn kamer. Ik wilde me zoals altijd voorstellen en deed dit ook, maar kreeg geen reactie. Toch bleef ik praten: ik kan niet in zijn hoofd kijken dus misschien vangt hij toch wel iets op. Ondanks zijn voorkomen had ik namelijk wel het idee dat hij bij bewust zijn was. De jongen bleef de rest van de dag verstijfd rechtovereind in bed zitten. Eten lukte niet, drinken lukte niet. Zelfs als ik het glas tussen zijn lippen zette, kwam er geen beweging in.

Weerstand

Nadat de psychiater geweest was en medicatie voorschreef kwam er de volgende dag wat beweging in hem. Hij keek me tenminste aan als ik praatte. Als ik hem voorstelde om iets te doen, al was het maar naar de wc lopen, zei hij ‘nee’. Ik was al lang bij dat ik überhaupt doordrong. Voor het eerst was ik blij met de weerstand van een cliënt.