De vorige keer blogde Klaas over de ongeregeldheden bij studentenvereniging Vindicat >>

De presentatie vond plaats in een Amsterdamse boekhandel en er waren veel genodigden. Een klein aantal kende ik: vrienden en familie van de auteur. De boekhandel stelde de winkelruimte ter beschikking en de uitgever zorgde voor hapjes en drankjes. De uitgever roemde het boek, de auteur dankte de uitgever. Natuurlijk niet in twee woorden, maar in met grapjes doorspekte verhaaltjes. Daarna was er ruim tijd om met elkaar te praten. In een gezelschap waarin niet iedereen iedereen kent zoekt iedereen de mensen op die hij of zij wel kent. Feitelijk is dat jammer, want behalve bevestiging dat de vriendschappelijke relatie nog steeds bestaat, hoor je weinig nieuws.

Reizen en tuinieren

Via iemand die ik goed ken, kwam ik ook aan de praat met een echtpaar dat erbij kwam staan. Een ouder echtpaar. Ongetwijfeld ervaren romanlezers. Ik nam aan dat ze het nieuwe boek nog niet kenden. Dat zou anders zijn als één van hen bij de uitgever werkte, maar ik schatte in dat ze beiden met pensioen waren. Wat natuurlijk fantastisch veel leestijd oplevert. Dus ik vroeg wat zij van het andere, eerder verschenen boek van deze schrijver vond. ‘Wij lezen geen boeken!’ zei de vrouw. Verbaasd keek ik de man aan. Was met ‘wij’ ook hij bedoeld? Hij bevestigde de vaststelling van zijn partner. Nee, zij lazen niet. Geen boeken. Ook geen tijdschriften. Waren daar nooit mee begonnen, nooit aan toegekomen. Vulden hun tijd met andere dingen: reizen, de tuin en familie.

Analfabeten

Ja, dat kan natuurlijk ook, besefte ik. Sommige mensen lezen niet. Dat geldt op zijn minst voor analfabeten, maar dat argument gold niet voort deze twee mensen. Bij hen was het een keuze. Zij waren bij deze presentatie wegens familiebanden, niet voor het boek. Ik was er voor beide. Soms denk ik dat ik mijn familie en vrienden te weinig zie. Maar nooit denk ik dat ik te veel lees. Niet-lezen is voor mij ondenkbaar. Door te lezen kom ik in werelden die ik niet kende. Soms liggen ze in het verleden, soms in het heden en af en toe ook in de toekomst. Het is een vorm van reizen door de wereld en door de tijd vanuit je leunstoel. En dan reis ik ook nog eens lijfelijk en dan lees ik over de landen waar ik heen ga of ben geweest. Feitelijk studeer ik nog steeds. Lezen is voor mij nooit alleen maar tijdvulling, het is ook middel om de wereld en de mensen te begrijpen, of beter te begrijpen. Ik vrees dat ik daar nooit mee klaar ben.

Om weg te geven

De boekhandel deed goede zaken: de hoog opgetaste exemplaren van die nieuwe roman verdwenen één voor één in de tassen van de bezoekers. Zelfs het echtpaar kocht een boek. Zij zag dat ik het zag. ‘Om weg te geven’, vertrouwde zij mij toe met een knipoog.