Vorige keer blogde Ton over mishandeling van mannen >>

Ze is de afgelopen weken een paar keer met haar fiets gevallen. De fiets is voor haar heel belangrijk: ze kan haar energie kwijt in lange stukken fietsen en ze komt makkelijker van A naar B. Ik zie van dichtbij hoe ze langzaam verandert in een meer afhankelijke en kwetsbare vrouw.

Driewieler

Vanwege het vallen van de fiets was ik met haar bij de huisarts. Gelukkig was er niets ernstigs aan de hand. De huisarts vertelde haar dat ze misschien eens aan een driewieler moest denken. In alles zag hij, en ik ook, dat ze daar niet aan moest denken. ‘Dan zie ik eruit als een oud, gehandicapt mens.’ De huisarts refereerde aan zijn vader die er ook niet aan moest denken maar daardoor niet meer het huis uitkwam. Hij besloot met te zeggen: ‘Maar dat gesprek laat ik graag aan je zoon over’.

Sociaal professional

Ik begrijp wel dat je als poortwachter, in consulten van tien minuten, mensen niet meteen kan overtuigen om iets in hun leven te veranderen. De huisarts begrijpt dat ook en hoopt dat ik daar als zoon iets in kan betekenen. Ik ben beroeps gedeformeerd en dacht direct: hoe zou ik dit gesprek als sociale professional zelf voeren? Waarschijnlijk op dezelfde manier. Heeft u er al met uw kinderen over gesproken? Zijn er nog anderen die hier een mening over hebben? Wat kunt u zelf doen?

Vragen stellen

In supervisies met professionals hamer ik er altijd op dat vragen stellen veel belangrijker is dan de antwoorden/oplossingen geven. Eigen regie staat voorop. Dus niet “je mag niet meer fietsen”, maar “hoe kun je nog wel fietsen?”. Ik geef als zoon ook liever antwoorden, zeker omdat ik bezorgd ben en bang ben dat mijn moeder straks met een gebroken heup op het fietspad ligt. Maar pas nu besef ik: je kunt als professional nog zulke goede vragen stellen, als je geen tijd neemt om naar de antwoorden te luisteren, zal het niet opschieten.

Luisteren

En dat is dus wat ik in mijn werk moet doen: luisteren en de tijd nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet dat ik vaak te weinig tijd neem en ik voel me regelmatig tekortschieten. Als ik kwaliteit wil, dan moet ik net zo veranderen als wat ik van mijn moeder vraag. Dat valt niet mee en ik ben benieuwd hoe anderen dat voor elkaar krijgen.

Beperkingen

Met mijn moeder ben ik nog steeds in gesprek over het fietsen. Ik probeer haar de tijd te gunnen om te onderzoeken hoe het verder moet en hoe ze, ook met beperkingen, haar eigen weg en richting kan houden. Mijn zus wil liever een scootmobiel voor haar, maar dat onderwerp (hoe blijf je als mantelzorgers onderling met elkaar in gesprek?) bewaar ik voor een andere keer.

Ton van Elst is senior adviseur bij Movisie.