Vorige keer blogde Willem-Jan over vrijwillige bankieren in zorg en welzijn >>

Achteraf hoor ik dat de controle wordt uitgevoerd omdat inwoners in een enquête hierover geklaagd hebben. Dat fietsers onterecht voorrang krijgen bij de provinciale weg. Je kunt natuurlijk zeggen: als dit het belangrijkste is dat er mis is, dan gaat het erg goed in mijn woonplaats. Ik zou zelf ook kunnen klagen over de verspilling van belastinggeld en het doorgeschoten egoïsme van een deel van de mensheid.

Participatiesamenleving

Eigenlijk ben ik vooral geïntrigeerd door de confrontatie tussen oud en nieuw denken. Bij die fietsovergang staan borden en haaientanden. Dan moet er natuurlijk wel gehandhaafd worden. En als in onze participatiesamenleving burgers klagen over een misstand, dan ga je daar als responsieve overheid natuurlijk mee aan de slag. Je wilt toch niet de verdenking op je laden dat je de burger niet serieus neemt?

Minder slachtoffers

Het kan ook anders. In de Volkskrant stond een artikel over de IJ-kant van Amsterdam CS. Daar is bewust geen scheiding tussen fiets- en voetpaden aangebracht. Daardoor ontstaat weliswaar een milde chaos, maar vinden ook minder botsingen plaats. Het is gebaseerd op de ideeën van de verkeerskundige Hans Monderman. Zijn opwekkende gedachte is dat als mensen elkaar weer in de ogen moeten kijken om het verkeer te regelen, ze er samen wel uitkomen. Daarom haalt hij stoplichten, lijnen en borden weg. De experimenten die hij heeft uitgevoerd, bewijzen zijn gelijk: minder aanrijdingen, minder verkeersslachtoffers.

Oogcontact

Wat voor de fysieke ruimte geldt, lijkt me ook voor het sociale verkeer van toepassing. Laten we vooral oogcontact houden en elkaar van mens tot mens aanspreken. En niet naar de overheid kijken als handhaver. Daarom mijn oproep aan alle automobilisten die wel eens voorrang verlenen aan fietsers en voetgangers op de provinciale weg: blijf dat doen! Ik zal elke keer dankbaar mijn duim opsteken.

Willem-Jan de Gast is senior organisatieadviseur bij Movisie.