In de vorige gastblog stelde Ronald Brouwer dat de AVG en de zorg een droomkoppel zijn >>

Mijn agenda stroomt vol met werkafspraken, leuke uitjes en vooruitzichten. Daarnaast zijn er altijd wel klusjes in en rondom huis te doen. Kortom, ik verveel mij nooit en voel mij dagelijks nuttig. En niet onbelangrijk, dit vind ik eigenlijk heel normaal.

Rijkdom

Mijn werk als wijkverpleegkundige helpt mij om met mijn beide benen op de grond te blijven staan. Ik kom dagelijks in aanraking met mensen die eens net zo rijk waren als ik. Mensen die van betekenis waren voor hun omgeving. Die hard gewerkt hebben om de wereld een stukje beter te maken. Om vervolgens in de avond rust en liefde te vinden bij familie en vrienden.

Alleen en afhankelijk

Hoe zwaar zou het zijn als je al deze rijkdom, stukje bij beetje, ziet afbrokkelen? Je meemaakt hoe je familie en je vriendenkring steeds kleiner wordt door sterfgevallen? Dat je afhankelijk bent van je omgeving, je kinderen of vrijwilligers en zorgpersoneel? Dat je niemand hebt om te bellen, wanneer je je eens verdrietig voelt? Je vertrouwde buren naar een kleinere woning verhuizen en er een jong stel voor in de plaats komt dat er niet aan denkt om jouw vuilnis aan de weg te zetten? Je de weinige mensen die er nog zijn en jou liefhebben, niet kunt bezoeken door je fysieke toestand? En wat als je partner overlijdt na gerust zestig jaar samenzijn? Wat een verlies, wat een verdriet en wat een eenzaamheid.

Dankbaarheid

Een gevoel waar ik mij slechts gedeeltelijk in kan verplaatsen, omdat ik het zelf niet meemaak en het gewoonweg te onwerkelijk is. Ik kan mij niet indenken hoe het moet zijn om je veilige omgeving e zien afbrokkelen en alleen nog contacten te hebben met zorgverleners of de bezorger van de apotheek. Als ik al deze verhalen hoor en met eigen ogen zie, komt dit bij mij binnen. Dan bedenk ik aan de ene kant hoe vergankelijk het leven is, maar voel ik tegelijkertijd enorme dankbaarheid. Dankbaarheid voor alle mensen die om mij heen staan en voor alles wat ik heb. Hoe fijn het is om zichtbaar te zijn. Mijn bewondering groeit met de dag voor de ouderen onder ons. Het motiveert mij om er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat zij zich op welke manier dan ook beter, fijner, gelukkiger voelen. Waarom? Omdat zij het simpelweg verdienen om zich dagelijks geliefd te voelen, net als wij.

Eline van Wijngaarden is wijkverpleegkundige bij QuaRijn.