Vorige keer blogde Lennard over de vraag of een blut ziekenhuis een probleem is of juist een kans?>>
Mijn eigen opt-in ontstond toen ik ooit op vakantie Dafne leerde kennen. We hadden leuk gedanst die avond en aan het eind van de avond vertelde ze iets schokkends bij het weggaan. “Ik heb Cystic Fibrosis, check maar op het internet wat het is.”
Levensvreugde
De volgende dag zag ik haar weer en in de jaren daarna bleven we contact houden via Facebook, we spraken zelfs nog eens in Nederland af. Nu is Cystic Fibrosis – taaislijmziekte – geen mooie ziekte en als je het niet voor elkaar krijgt om een longtransplantatie te krijgen (zoals Dafne) dan word je niet oud. Zij is uiteindelijk 21 jaar geworden maar was voor mij een van de meest indrukwekkende personen die ik ooit ben tegengekomen. Ze had een levensvreugde die je waarschijnlijk alleen maar aantreft bij mensen die weten dat het leven voor hen niet lang gaat duren.
Donorpas
Dit was een mooi moment voor mij voor een opt-in. “Problem solved!” zou ik tegen Pia Dijkstra zeggen. Zorg dat iedereen in zijn leven een Dafne tegenkomt en het komt wel goed met de vulling van het donorregister. Helaas en tegelijkertijd gelukkig komen we niet allemaal zo iemand tegen… en dat doet mij net als Pia erg pleiten voor een donorpas die standaard op “geen bezwaar” staat.
Ik garandeer hiermee dat mijn hart een mooie plek krijgt als ik er niet meer ben, waarmee Dafne weer een beetje doorleeft.
Bedankt Dafne
Dank voor je reactie! Knap dat jullie daar aan mee hebben gewerkt.
Ik denk dat de kans met de nieuwe donorwet groter is geworden dat er meer mensen meewerken. Hopelijk wordt de voorlichting hiermee ook beter.
Lennard: “Ik garandeer hiermee dat mijn hart een mooie plek krijgt als ik er niet meer ben, waarmee Dafne weer een beetje doorleeft”. Nee Lennard, jouw hart krijgt dan alleen die mooie plek wanneer je in een toestand van hersendood terechtkomt. Zoals mijn broer. Achteraf vind ik het wel nobel en mooi dat hij een codicil had en dat er organen bij hem uitgenomen en doorgegeven zijn. Maar … wat is info slecht geregeld. Het staat bol van werving van orgaandonoren maar nergens een woord over het bijzondere afscheid nemen van de warme en ademende dierbare ‘overledene’ in zo’n situatie voordat het bed weggereden wordt naar de O.K. Dit vraagt naderhand wel wat van de manier van rouwen. Trouwens; ik las 6 februari in de Trouw dat er soms hersendode mensen weer bijgekomen waren. Nee, ik ben niet persé tegen orgaandonatie en transplantatie, maar ik vraag me wel af waar dat naar toe gaat en waar ergens eindigt. Bijvoorbeeld tot welke leeftijd mag je nog versere organen gaan krijgen.
De aarde bestaat miljoenen jaren als een van de ontelbare minuscule speldenprikjes in het Grote Geheel van hemel en kosmos. Evenals dat wij een speldenprikje zijn in het geheel van de mensheid van die ons voorgingen en aan wie wij weer het levenslicht doorgeven. We zijn kortdurende levende aardse passanten voordat we weer vervallen tot aardse levenloze moleculen en mineralen. Wanneer is iemands leven voltooid en zijn/haar taak op aarde volbracht? Bij mijn overleden dochter Fleur van 17 jaar, mijn broer Bert die maar 36 jaar werd, mijn ouders van 84 en 86 jaar? Met veel respect en liefde herdenk ik hen, zij hebben gedurende kort of langere tijd onneembaar veel gebracht.