“ Ik ben veel dominante hulpverleners tegengekomen.” “…dit zijn de dingen die het zwaar maken, niet serieus genomen worden als ouder.” “Alsof je na al die jaren niet de specialist bent geworden in herkennen van signalen bij je kind…vertrouw ons aub!”

Klachten

Bovengenoemde zijn uitspraken van ouders die je vindt op Twitter. Ze bevestigen de cijfers van het Advies en klachtenbureau jeugdzorg (AKJ) . Het aantal klachten vertoont in 2016 een stijgende lijn ten opzichte van het jaar ervoor en de belangrijkste klacht, net als in 2015, betreft de bejegening van ouders en kinderen. Ook de Monitor Transitie Jeugd over het tweede kwartaal van 2016 laat ditzelfde beeld zien. De meeste meldingen gingen daar over “de manier waarop er met mij wordt gepraat”.

Vraaggericht werken

Hoe komt dat nu toch, deze telkens terugkerende klacht? Professionals willen toch graag goede hulp geven? Aansluiten bij de cliënt en vraaggericht werken. Dat is de basis van agogisch werk. Toch? Maar waarom lopen ouders dan toch zo vaak tegen een muur aan? Een muur van onbegrip, van oplossingen die niet de oplossingen van de ouders zijn, van superioriteit.

Partnerschap

Ouders kennen hun kind (van welke leeftijd dan ook) al vanaf de geboorte. Of eigenlijk zelfs al van voor de geboorte. Waarom dan niet meer aandacht voor een goede samenwerking met ouders?  Waarom niet optrekken als partners in het belang van het kind? Een partnerschap waarbij jouw vakdeskundigheid gekoppeld wordt aan de ervaringsdeskundigheid van de ouder. Zodat je met jouw oplossing niet het doel mist, namelijk bijdragen aan het welbevinden van het kind.

Prioriteitenlijst

Laten we deze klacht jaar na jaar terugkomen? Zal het lijstje klachten in 2017 weer hetzelfde zijn? Of gaan we er nu eens écht voor om dit van de agenda te krijgen? Een groot deel van het slagen van een hulpverleningstraject aan een kind hangt samen met de relatie van de sociaal professional met het kind, maar zeker ook van de relatie met de ouders. Je zou verwachten dat hier dus wel flink in wordt geïnvesteerd. Maar op de één of andere manier blijft dit toch telkens onderaan de prioriteitenlijst bungelen. Denken wij als sociaal professionals dat we dit wel in de vingers hebben? Dat bij- en nascholing in communicatie met ouders niet nodig is? Dan moeten we toch eens goed luisteren naar wat ouders daarvan vinden. Dus wees de komende tijd een tikje minder dominant, neem de ouders serieus en  geef vertrouwen.