Sinds ik werk heb ik bij elke organisatie wel een cliënte gehad die onder het kopje ‘poppenvrouwtje’ kan vallen. En toch zijn ze allemaal anders. Een ander verhaal, een andere reden om te doen alsof je pop je kind is. Deze verhalen zijn vaak onbekend. Men ziet ze als ‘gek’, ‘gestoord’ of ‘schattig’, maar verder dan dat wordt er vaak niet gedacht.
Dementie
Ik was vijftien toen ik vrijwilligerswerk ging doen op een psychogeriatrische afdeling. Ik wist wel wat van dementie, maar stond toch raar te kijken toen er een oude dame met een pop op schoot zat en deed alsof het haar eigen baby was. Dit poppenvrouwtje was zo ver terug in haar tijd gegaan dat ze nu in gedachten op de leeftijd was dat ze een baby had. Ik vond het lief en schattig.
Overlast
Een ander poppenvrouwtje zag er minder schattig en lief uit. Zij schreeuwde vaak over de afdeling terwijl ze met haar poppenwagentje liep. Je hoefde maar even te kijken en je kreeg sneer dat je niet zo naar haar kind moet staren, laat staan aanraken. Op straat gebeurde hetzelfde. Mensen waren bang voor haar. Ze beschermde haar pop alsof het haar baby was. Vanwege haar geschreeuw belden mensen weleens de politie omdat ze overlast ervoeren. Ze werd uitgekotst door de inwoners van haar dorp.
Psychose
Niemand wist echter haar verhaal. Ze was getrouwd. Haar man overleed toen zij zwanger was. Ze was trots toch nog een stukje van hem bij haar te hebben. Toen ze was bevallen kreeg ze de diagnose postpartum psychose. Ze werd als gevaar voor haar kind beschouwd en jeugdzorg heeft haar baby uit huis gehaald. Ze had niemand meer. Maar wel een pop.
Abortus
Poppenvrouwtje drie kwam uit een streng gelovig gezin. Zij werd van haar fiets getrokken door een man, werd verkracht en raakte zwanger. Ze was een schande voor de familie omdat ze zwanger raakte voordat ze getrouwd was. Zij durfde haar familie niets te zeggen over de verkrachting. Ze dacht dat ze het zelf had uitgelokt omdat ze te sexy gekleed was. Vader verplichtte haar een abortus. Zo zou niemand in het dorp iets te weten komen over de schande van zijn dochter.
Schuldgevoel
Zij voelde zich schuldig dat ze abortus had gepleegd. Door haar schuldgevoel raakte ze in een depressie. Als bijwerking van antidepressiva raakte zij in een psychose. In haar waan is ze nog steeds zwanger. Ze denkt al drie jaar lang elke dag dat ze moet bevallen. Op een dag zag ze een pop liggen. Een vondeling. Dit was haar kans om op deze baby te oefenen hoe je moet opvoeden. Ze zou een keer niet falen.
Ontwikkelingsleeftijd
En dan een poppenvrouwtje in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Eruit zien als een normale vrouw, maar met een ontwikkelingsleeftijd van een kind van zeven. En kinderen van zeven spelen met poppen. Het is dus niet raar dat zij met een pop speelt. Dat is niet ‘gek’.
Mensen met een verhaal
Al deze poppenvrouwtjes die ik hier boven beschrijf zijn niet gek. Het zijn mensen met een verhaal. Denk daar eens bij na voordat je een poppenvrouwtje uitlacht, pest of bijvoorbeeld een krantenartikel plaatst met de titel ‘Poppenvrouwtje teistert Haarlem’. Ook die vrouw heeft vast een verhaal.
