Vorige keer blogde Kim over het programma The Amsterdam Project >>

Zij vertelde vol  bezieling hoe zij op eigen kracht vanuit een psychiatrische diagnose gekomen is tot de krachtige vrouw die ze nu is. Echter, de route die ze daarvoor heeft moeten doorlopen was bijna schandalig te noemen. Ze heeft moeten vechten om de ‘gevestigde orde’ ervan te overtuigen dat zij niet bestond uit een diagnose uit een boekje. Jarenlang heeft ze moeten vechten tegen een leger aan psychiaters die leken te falen in één heel belangrijk ding: luisteren naar dat wat zij wist over haar eigen proces en hoe dat vormgegeven moest worden. Dat ze wist waarover ze praatte, dat bewees de manier waarop ze daar stond. Ze had uiteindelijk haar eigen weg naar herstel gekozen.

Licht verstandelijke beperking

Dan een andere knul, ook aanwezig op het congres. Al op jonge leeftijd na een aantal meldingen van kindermishandeling uit huis gehaald. Van behandelgroep naar behandelgroep gegaan, zelfs ergens inbetween een diagnose Licht verstandelijke beperking gekregen. Bijzonder om te noemen is dat hij uiteindelijk zijn Havo diploma af heeft, maar goed, dat even terzijde.

Wisselingen

En dit is waar ik ook tegenaan loop. Meer dan eens kom ik jongeren tegen die zo ontzettend beschadigd zijn na de vele wisselingen in groepen waar ze hebben geleefd. Van melding tot de leeftijd van achttien, heb ik vaak aan de zijlijn ervaren als een geleur van deur tot deur. Nergens een veilig plekje omdat  de ene keer weer blijkt dat de groep je niet kan bieden wat je nodig hebt en de andere keer er weer een andere reden is waarom je als jongere moet verkassen. En dan, dan worden ze achttien jaar. En moeten ze zichzelf redden. Beschadigd als ze zijn, in de wirwar van regels die onze maatschappij heet.

Schadelijk

Het gehele congres had ik dan ook één prangende vraag. Het ging namelijk steeds over het zorgvuldig invoeren van de meldcode. Samen sterk voor een maatschappij vrij van kindermishandeling. Maar dat wat er met een kind gebeurt na melding, dat is net zo schadelijk en we lijken we maar niet in staat om dat aan te pakken.

Meldcode

Deze prangende vraag heb ik niet kunnen stellen. Wel riep deze eenzelfde prangende vraag aan mijzelf op. Het motto van de dag was MELD! Maar sta ik daar wel achter? Als hulpverlener hoor ik mij te houden aan de meldcode, dus vanuit mijn professie zeg ik volmondig ja. Daarnaast is kindermishandeling ook echt zo not done dat er geen andere keuzeoptie bestaat.

Kindvriendelijk

Ben ik ervan overtuigd dat ik het na melding beter maak voor een kind? Nee, eerlijk gezegd absoluut niet. We hebben een prachtige meldcode, maar het gehele systeem erachter, wat gaat draaien zodra de meldcode zijn werk heeft gedaan, dat systeem lijken we maar niet in staat aan te pakken, te verbeteren of kindvriendelijk te maken. Rest mij de vraag, wie  gaat daar dan wat aan doen?