De vorige keer schreef Marianne hoe haar vader zijn stervenswens uitsprak >>

Zondagmiddag 23 juli komen mijn zus en zwager nog langs op de camping waar mijn lief en ik met de camper staan. In de nacht van 24 op 25 juli krijg ik een telefoontje van mijn zwager. Hij vertelt dat mijn zus een bloeding in het hoofd heeft gehad.

Relativeren

In de vroegte van dinsdagochtend bel ik ons pa. Hoe breng je in vredesnaam zo’n bericht via de telefoon over? Pa schrikt. Het is even stil aan de andere kant. Na de eerste woorden vervolgt hij: ‘Goh. Dan zegt ze tegen mij dat ze nog heel lang wil genieten van me. Dat ze niks wil horen over mijn wens. Piept ze er zelf bijna tussenuit.’ Dit is mijn vader ten voeten uit. Humor en relativeren.

Kop in het zand

De laatste weken voor onze vakantie waren mijn zus en ik veel op pad. Zo zijn wij bijvoorbeeld bij een opname van de tv-quiz ‘De slimste mens’ geweest. Na afloop aten we een hapje en kwam het gesprek op pa, mijn schrijven en hoe zij staat tegenover zijn wens. ‘Vind je het goed dat ik ook schrijf over hoe jij dat ziet?’, vroeg ik haar. ‘Jazeker, geen probleem hoor.’ Ik stelde een paar vragen en we praatten er uitgebreid over. ‘Ja, ik steek bewust mijn kop in het zand. Ik wil het gewoon niet horen en weten. Als ik hem aan de telefoon heb, dan buig ik het thema om naar iets anders. Ik snap het wel en wil het ook wel begrijpen, maar ik wil er niet over praten. Als iemand heel ziek is, geen mensen om zich heen heeft of alleen in een verzorgingshuis verpietert dan kan ik het veel beter begrijpen.’ Rustig en heel duidelijk sloot ze af met de woorden dat zij dan liever iets voor hem in gang zet zodat het beter met hem gaat. Zo heeft ze onlangs een account aangemaakt op een datingsite. Lachen! En ons pa sloot zelfs een driemaandelijks abonnement af. Gewoon om te proberen. Je weet het maar nooit.

‘Zij mogen mij niet ook verliezen’

Vierendertig dagen later zat ik samen met mijn vader en mijn lief in de auto. Pa reed zelf vanuit Duitsland naar zijn dochter in het ziekenhuis. Tweehonderddrieënzeventig kilometer lang praatte hij honderduit. En ik stelde hem toch die ene vraag die nu speelt: wat betekent de acute situatie van zijn eigen dochter voor zijn uitgesproken wens? Het doet hem beseffen dat zijn wens gedeeltelijk naar de achtergrond trekt. ‘Ik voel me verantwoordelijk naar haar vriend, haar twee kinderen en haar kleindochter. Zij mogen mij niet ook nog verliezen als het slecht afloopt.’

Positieve prikkels

Inmiddels lijkt het erop dat mijn zus meer last gaat krijgen van de complicaties dan van de bloeding zelf.  De eerste twee dagen na de bloeding was ze er gewoon helemaal bij. Ze praatte en liet haar reflexen en krachten zien. Inmiddels is ze een hele tijd nauwelijks tot niet aanspreekbaar, is plotseling haar bloeddruk gedaald en ligt ze op de IC. De artsen blijven positief. We zitten nog steeds in loopings van de achtbaan. Degene die de achtbaan bedient, is in geen velden of wegen te bekennen. Wij zullen het er mee moeten doen. Als familie blijken wij hecht als nooit tevoren. En soms schemert de eigenwijsheid en de sterke wil van mijn zus door. Het zijn positieve prikkels en heldere lichtjes. De nacht is nog stil en donker. Hoog tijd om wat uurtjes slaap te pakken.