In de avond was alles anders. Op het moment dat ik de andere jongens naar bed had gebracht, bezocht ik de slaapkamer van Jesse. De gordijnen moesten een beetje open blijven, hij wilde de maan zien. Dit moment was voor hem. Hij wist het en pakte het iedere keer met beide handen aan.
Bang
Altijd op het moment dat ik dacht dat hij in slaap zou vallen, gaf hij mij een unieke blik in zijn bezorgde brein. Hij vertelde me dat hij bang was om agressief te worden en op het verkeerde pad te komen. ‘Het komt door mijn autisme…’ Hij was bang om niet van zijn gameverslaving af te komen. ‘Van games leer je niks. Behalve lui zijn. En ik doe mijn moeder pijn. Ik zeg lelijke dingen. Ik weet niet waarom. En soms heb ik niet eens spijt…’ Zijn ogen draaiden dan angstig heen en weer. Het zweet stond op zijn voorhoofd.
‘Ik wil geen seks’
Als Jesse begon met praten, hield hij niet gauw meer op. In een langzaam maar beheerst tempo gooide hij al zijn zorgen de nacht in. ‘Ik wil niet groeien. Ik wil altijd veertien blijven. Vier is een mooi getal. Vierentwintig duurt nog zo lang. Áls ik het haal. Ik wil geen haar op mijn benen en seksuele behoeftes krijgen. Seks is vies maar ik krijg het niet uit mijn hoofd. De jongens uit mijn klas willen het wel. Maar waar zit dan het omslagpunt? Tussen vrouwen respectloos behandelen en dan ineens voor ze zorgen? Ik snap het niet. Ik wil niet volwassen worden. Ik wil niet zo serieus zijn, zoveel stress hebben. Ik wil niet altijd zo eerlijk zijn en soms klikken. En ik wil al helemaal geen seks.’
Misplaatst
‘Ik wil in de natuur zijn. Ik wil bomen zien, ze voelen. Ik voel of ze gezond zijn in het bos of ziek zijn langs de weg door uitlaatgassen. Bomen communiceren. Mensen geloven dat niet maar het is waar. Ik ben veel met de natuur bezig. Daarom communiceer ik niet veel met mensen. Ik vertel dit nooit. Mensen denken dat ik gek ben. Zelfs mijn psychiater. We moeten stoppen met al die techniek. Bomen zorgen voor onze zuurstof. Soms ben ik bang om mezelf dood te maken. Maar dan denk ik: leven is veel leuker. Al twijfel ik daar soms ook aan.’ Angstig staarde hij dan naar het plafond. De vrolijke stripfiguren op zijn dekbed leken ineens misplaatst in deze setting.
Wijze goeroe
Na een tijdje was het klaar. Jesse had genoeg gepraat. De volgende ochtend zat hij dan weer in stilte aan tafel. Hij meed mijn blik en lachte met de andere jongens mee. Alsof de gesprekken in de avond nooit hadden plaatsgevonden. Overdag was hij het gillende kind in het zwembad, in de avond een wijze goeroe.
Afscheid
Tijdens mijn laatste weekend had ik een brok in mijn keel. Ik vond het moeilijk om afscheid te nemen. Ik was amper in Jesse’s slaapkamer of hij begon te praten. ‘Je vindt het niet leuk om weg te gaan. Je vindt het moeilijk. Ik voel dat.’ Hij keek me kort aan. We zwegen. Onze laatste avond. Hij was voor hem.
