De vorige keer blogde Merel over de vraag: wel of niet vaccineren? >>

Lange draden snot hangen uit zijn neus. Met zijn hand vangt de negenjarige knul ze op en slobbert ze smakkend op. Een paar klasgenoten wenden zich gruwelend af. Ik heb net mijn dochter gedag gezegd op het schoolplein en zie het gebeuren. Wat een vies gedrag, dat doen toch alleen kleuters? Al een wonder trouwens dat hij vandaag op tijd op school is, want meestal arriveert hij pas na half negen. Al jaren – ik geloof dat zijn leerkracht gestopt is met iets zeggen over het te laat komen.

Schouders ophalen

Wat verloren beweegt hij zich tussen zijn klasgenoten, echte aansluiting met andere kinderen lijkt er niet te zijn. Op zo’n schoolpleinmoment deed ik eens een gesprekspoging. Met mijn goede bedoelingen ‘dat een kind gezien wil worden’, begon ik over een uitje dat op de planning stond met de klas. Hij keek een beetje weg en haalde zijn schouders op.

Verwaarloosd

Ik denk aan te voelen dat deze jongen het niet heel gemakkelijk heeft thuis. De ouders vallen een tikkeltje uit de toon tussen de hoogopgeleide ouders. Ze zijn inmiddels gescheiden en met een nieuwe partner heeft zijn moeder alweer een baby gekregen – het vierde kind. Volgens mij zijn z’n vader en moeder lief voor hem en zijn broer en zusjes, en ook wel betrokken bij schoolactiviteiten, maar helemaal een goed gevoel krijg ik niet bij het gezin. Er hangt iets verwaarloosd over hen heen. En die moeder ziet er altijd zo bleek, ongewassen en onuitgeslapen uit. Net als de jongen.

Strenge stiefvader

Een andere keer, toen hij stond te dralen bij de fietsenstalling terwijl ik op mijn dochter wachtte, vroeg ik of het wennen was, met een babyzusje erbij en de vriend van mama in huis. De jongen vertelde dat zijn stiefvader aardig is, maar ook best streng. Ik wist niet zo goed wat te antwoorden en mompelde iets van dat het me lastig leek. Had ik moeten doorvragen? Waren rinkelende alarmbellen op zijn plaats geweest of is het voor alle kinderen van gescheiden ouders wennen en was het genoeg dat hij dat even kwijt kon?

Hokjesgeest

Veel weet ik niet over zijn situatie, ik heb er alleen maar ideeën over. Of vooroordelen, zo kan ik ze net zo goed noemen. Want ik ken hem verder niet, mijn dochter speelt niet met hem, ik baseer mijn oordeel alleen maar op flarden op het schoolplein en op mijn eigen hokjesgeest. Ik hoop dus maar – of is dat afschuiven? – dat de leerkracht een oogje in het zeil heeft. Dat die wel weet hoe je de jongen gelegenheid geeft om te spuien als hem iets dwars zit. Dat de knul zich niet zo alleen hoeft te voelen als hij overkomt. En dat als er echt sprake is van verwaarlozing, de leerkracht daarover in gesprek durft.

Radar

Híj zal wel moeten, vanwege de verplichte meldcode die ook voor het onderwijs geldt. Ik hoop dat de leerkracht op de hoogte is van de verandering in de verplichte meldcode sinds januari 2019. Dat je nu ook als je zelf hulp voor een kind organiseert, een melding doet bij Veilig Thuis. Zodat kinderen bij wie je verwaarlozing, misbruik of huiselijk geweld vermoedt, op de radar komen en blijven.

Stereotypering

Ondertussen hoop ik dat mijn clichébeeld en stereotypering van verwaarlozing gewoon lekker niet klopt. Ik veeg tenslotte zelf stiekem soms snot aan mijn sok, als ik weer eens geen zakdoeken bij me heb.