De vorige keer blogde Elsbeth over de minimaatschappij >>
Buurvrouw, dat kan natuurlijk niet, zegt mijn buurman dan. Het levert geluid en schaduw op en dat wil niemand natuurlijk. Je moet toch in alle rust buiten kunnen zitten in de zon.
Schutting
De eerste jaren dat hij met zijn hoofd boven de schutting uitkwam en over geluid en schaduw begon, gaf ik telkens antwoord op de vraag die hij nooit stelde. Ik liet het zwembadje leeg lopen. De ballen werden verbannen naar het plein. Het groen werd gekortwiekt en de hangmat werd stilgelegd.
Vragen
Ook op andere niet gestelde vragen spelen mijn gezin en ik in door geen klakschoenen te dragen in huis. Deuren zachtjes te sluiten. Stoelen op te tillen bij aanschuiven. BBQ alleen op de camping. Koptelefoon op bij muziek. Niet te vroeg de buitendeuren open en op tijd de deuren weer dicht.
Gehoord
Maar het is nog niet goed. Nu is het ons koffieapparaat. Als hij buiten zit kan hij horen hoe ons apparaat de koffie aan het malen is. Dit keer gaf ik geen antwoord op zijn niet gestelde vraag. Ik zei alleen dat ik hem gehoord had. Na enkele herhalingen van zijn monoloog en mijn “ ik heb u gehoord” zakte hij weer achter de schutting.
Ergernis
Misschien heeft hij mijn ergernis wel horen opkomen. Met zijn overgevoelige oren. Wie denkt hij dat hij is. Of iedereen zich even aan hem kan aanpassen omdat meneer in alle stilte in de zon wil zitten. Dat kan natuurlijk niet zegt hij. Alsof hij bepaalt wat wel en niet kan. Ja hoor buurman, de wereld draait en de zon schijnt alleen voor jou. Zoek alstublieft een hutje op de hei in plaats van een huis in deze woonwijk.
Grens
Mijn grens aan aanpassen aan zijn waarden was bereikt. Eigenlijk al een hele tijd geleden. Na diep ademhalen was het mijn beurt: ‘Buurman, zo kunnen we wat mij betreft niet met elkaar omgaan. Wij leven naast elkaar. Onder hetzelfde dak notabene. Ik gooi mijn hakken binnenshuis uit en loop buiten op mijn tenen. Mijn kinderen worden gek van mijn ge-ssssst. Ik weet dat u ons hoort. Dat heb ik liever ook niet. Geloof me. We moeten er met elkaar maar het beste van maken. In ieder geval het niet slechter maken. Leven en laten leven.’
Samenleven
Het lijkt wel sociaal werk in de achtertuin. Mijn buurman en ik die op zoek gaan naar een samenleven waar we er beiden mogen zijn. In ieder geval waar we elkaar niet te veel in de weg zitten. Van beide kanten water bij de wijn doen en rekening houden met elkaars verschillende leefstijlen. Dit was de eerste keer dat we een gesprek voerden. En elkaar wat beter leerde kennen. Hadden we eerder moeten doen.
