Hij laat trouwens alles, niet alleen haar. De afgebladderde, lichtgroene verf op het hout. Het rieten dak dat op veel plekken bedekt is met mos. De losgelaten zwart-gele tegeltjes in de gootsteen. De hond werd na het doodgaan niet meer vervangen.

Ritme doorbroken

Ik klop ferm op de voordeur, geen bel. De deur past niet meer bij deze tijd. Te laag voor mensen van nu, maar prima voor mensen van toen. Ze doet open en kijkt me glazig aan. Ze strijkt een wat vettige grijze lok uit haar gezicht en friemelt aan een smoezelig schort. Nerveuze maniertjes. Ik heb haar uit haar doen gehaald, haar ritme doorbroken. Ze sjokt op haar versleten schoenen naar de keuken, veilig, geen vragen. Ze laat de deur voor me open en is weer vergeten dat ik er ben.

Tobberig

Ik ken de weg in dit huis. Een huis waar de tijd geen vat op kreeg, serene rust. Hij zit in de kamer aan de hoge tafel, licht gebogen over de krant. Ik leg mijn hand zacht op zijn schouder. Hij kijkt op. Zijn ogen staan tobberig en vermoeid. Hij glimlacht naar me en ik zie dat hij het fijn vindt dat ik er ben. Hij is eraan toe zijn hart te luchten, zijn zorgen te delen, meer niet.

Zorg om de toekomst

Jaren geleden begon mijn zorg hier voor een hardnekkig open been. Het been is al lang dicht, maar mijn zorg is gebleven. Mijn zorg om haar en nu ook om hem. Zorg om hun toekomst. Hoe moet het met haar als hij niet meer kan? Hij weet het ook en denkt aan niets anders. Hij kan het niet meer delen met haar, moet denken en beslissen voor twee. Want wat als het thuis niet meer gaat…

Stille hoop

Voor hem is het onmogelijk dit huis te verlaten. Het huis waar het verleden, en daarmee haar heden, nog is. Op iedere andere plek, hoe passend ook, kan zij geen herinneringen maken. Hij heeft dapper besloten dat hij het laat hoe het is. Hij heeft stille hoop dat het zomaar ineens stopt. En ik hoop met hem mee.