In haar vorige blog beschreef Marianne het gevecht van haar vader tegen de eenzaamheid >>
Om in gesprek met hem te blijven, moet ik soms ook over een drempel heen. Ik merk bij mezelf dat ik onze gesprekken nogal verstandelijk benader. Waarschijnlijk een stukje zelfbescherming. Niets mis mee. Na ons gesprek vandaag, pak ik ook zijn eigen aantekeningen er bij. Onlangs schreef hij van zich af. In staccatostijl en met een enorme vaart gaat mijn vader door zijn eigen tijdslijn heen.
Samen leven
Tot ongeveer mijn vijftigste ben ik alleen maar met mijn toekomst bezig: ik maak plannen, voel de jaargetijden binnenin mij, ik wil veranderingen ten goede brengen en breng mijn dagen door met werken en samenzijn met vrouw en kinderen. Mijn ouders zijn nog om mij heen en met onze vrienden zijn wij actief bezig met sport en hobby’s. Als ik ziek ben, is de herstelperiode kort, de wegen zijn geplaveid en mijn vrouw en ik delen SAMEN lief en leed. In huiselijke kring LEVEN we met elkaar.
Het geheel wordt grijzer
Tussen de vijftig en de zeventig gaan de kinderen het huis uit en ik voel heel langzaam de krachten achteruit gaan, zowel geestelijk als lichamelijk. Maar het is te doen. Mijn vrouw overlijdt en de eerste vrienden/familie/bekenden en buren verhuizen ook van het hier naar het hiernamaals. Ik begon toch al wat vaker uitnodigingen af te slaan. Niet alleen het haar maar ook ‘het geheel’ wordt wat grijzer
Negatieve spiraal
Vanaf mijn zeventigste worden de ledematen strammer. Door mechanisering, globalisering en automatisering wijzigt de wereld om mij heen in velerlei opzicht. Leeftijdsgenoten praten over ziekte of dat vroeger alles beter was. Veel meer mensen om mij heen sterven. En door eenzaamheid, maar ook lichamelijk en geestelijk onvermogen en financiële zorgen, word ik bijna dagelijks geconfronteerd met kommer en kwel en daarmee onbewust meegezogen in de negatieve spiraal tot in het graf.
Aan de zijlijn staan
‘Plotseling’ slaapt hij vaak tot half negen ’s ochtends of valt later op de dag op de bank in slaap. En hij vindt het verschrikkelijk om te moeten zeggen dat de televisie zeer regelmatig zijn enige gezelschap is. Allemaal aspecten die hem in de weg zitten. Ouder worden is voor hem synoniem geworden voor ‘aan de zijlijn staan’. Dit hoort totaal niet bij deze intellectuele en actieve man. Hij wordt ingehaald door ‘iets’ waar hij geen grip op heeft.
