In haar vorige blog sprak Merel haar zorgen uit over het fenomeen landjepik in de jeugdzorg >>

Dan pas begint het bouwen. Bouwen aan vertrouwen in anderen, het juist interpreteren van reacties van mensen om je heen, anders omgaan met stressvolle situaties. Daar heb je geen therapeut voor nodig. Of eigenlijk heb je daar veel meer mensen voor nodig dan alleen die therapeut. Zoals de juf op school, die haar duim omhoog steekt als je een ruzie goed hebt opgelost. Je (pleeg)moeder, die je troost na een nachtmerrie. De buurman, die even een hand op je hoofd legt, als je verdrietig bent. De trainer, die vraagt hoe het met je gaat.

‘Trauma’s behandelen doe je niet in je eentje’

‘Tegenover de traumatische ervaringen van kinderen moeten positieve ervaringen komen te staan’, vertelde cognitief gedragstherapeut Leony Coppens mij deze week, in de Week tegen Kindermishandeling. ‘Traumabehandeling is meer dan een uurtje praten met een psycholoog. Trauma’s behandelen doe je niet in je eentje. Al geef ik een kind drie behandelingen per week, het heeft er meer baat bij als iedereen in zijn omgeving traumasensitief reageert.’

Traumasensitief werken

Traumasensitief werken klinkt als iets ingewikkelds en als iets wat je moet leren, maar het is eigenlijk best simpel. Vertel het kind dat je ziet dat het verdrietig, angstig of boos is. En vraag wat je kunt doen om hem te helpen. Als je precies wilt weten wat je moet doen en laten (nooit een kind alleen naar de gang sturen!) kan ik je het boek van Coppens en haar collega Carina van Kregten aanraden, de inmiddels herziene versie van Zorgen voor getraumatiseerde kinderen. Of kom naar het congres met dezelfde titel, waar ik op 4 december dagvoorzitter ben.

Veilig zijn is niet genoeg voor kinderen

Door hun boek, dat ik drie jaar geleden las, snap ik waarom liefde helend kan zijn. Tijdens interviews met mensen die nare dingen meemaakten als kind, hoorde ik al: ‘Door mijn vriend weet ik nu dat ik wél iets waard ben’. Of: ‘Het is fijn om te voelen dat iemand er voor je wil zijn. Daarvoor hoeven we niet eens over die rottige dingen te praten.’

Maak het verschil

Maak het verschil, is het thema van de Week tegen Kindermishandeling 2018. De insteek is dat iedereen helpt signalen van kindermishandeling op te pikken en daadwerkelijk iets onderneemt zodat een kind veilig is. Ik wil daar graag iets aan toevoegen. Want veilig is niet genoeg. Dan zijn we niet klaar. Dan kunnen we pas beginnen. Juist vanaf dan kun jij, buurvrouw, trainer, medetreinreiziger, (pleeg)ouder, docent, agent, bijdragen aan de veerkracht van kinderen en jongeren met nare jeugdervaringen. Door steun te bieden. Te luisteren. Er te zijn. Dat maakt verschil.