De vorige keer introduceerde Marianne zichzelf en haar vader >>

Daarnaast zet ik deze mening tegenover het feit dat wij het als maatschappij volstrekt logisch vinden dat ieders leven, soms tot in den treure, verlengd wordt. Wij willen het eeuwige leven en grijpen daarvoor (terecht) naar vele kunstmatige handelingen, maar gruwelen er tegelijkertijd van als iemand dat met betrekking tot zijn dood ook wil. Dan mag de mens opeens niet grijpen naar humane middelen en vragen naar ondersteuning daarin?

Zelfbeschikking

Het leven rekken, streven naar een eeuwig leven, dat is een vorm van kunstmatig ingrijpen en van zelfbeschikking. Wat is het verschil? Waar ligt de grens van acceptatie?

Ruwe werkelijkheid

Ik wil over de alledaagse en soms ruwe werkelijkheid van mijn vader schrijven. Wat doet het met hem, wat doet het met ons, als hij dit pilletje als optie beschouwt? Waar gaat hij letterlijk en figuurlijk heen? Hoe gaat hij om met zijn eerste ingeving over het pilletje?

Ut pilleke

Inmiddels noemt hij dit ‘ut pilleke’. ‘Laten we het niet al te dramatisch maken’, zo legde hij onlangs uit. Hoe lang denkt hij al na over deze mogelijkheid? Volgt hij de media daarin? Waar gaat zijn weg heen vanaf nu? Wat betekent voor hem het leven? Wat is de betekenis van de dood voor hem? En na de dood? Boezemt de dood hem angst in? Allemaal vragen die ik hem ga stellen.

Open vizier

Mijn vizier als dochter en mens wil ik zo open mogelijk houden. Gericht op mijn allerliefste pa. Zodat ik hem in liefde los kan laten als het moment daar is. En ondertussen hoop ik dat er andere dingen gebeuren. Dat mag duidelijk zijn.

Angst

Is ontreddering de norm als het gaat om de dood en het sterven? Els van Wijngaarden schrijft op bladzijde twintig van haar boek ‘Voltooid Leven’ (2016) over de regelmaat waarmee films en documentaires op de Nederlandse en Belgische tv verschijnen. ‘De films culmineren in een goede, zelf geregisseerde dood. Er gaat iets geruststellends van uit. Sereen, deftig bijna. Niemand is bang of ontredderd. Niks geen desoriëntatie. Zijn die films niet vooral een bezwering van angst?  Angst voor lijden, voor een niet fraaie dood?’

Ontreddering

Dit afkeurende stukje tekst roept bij mij vragen op. Kan het wellicht zo zijn dat wij daar geen ontreddering zien omdat men er al heel lang open over praat? Is (het zien van) ontreddering de norm? Gaat dit misschien over mensen die een geheel andere perceptie hebben op leven, dood en wat eventueel daarna komt?

Openheid

Mijn eigen moment van ontreddering laat ik hier ook een keer zien. Dat was er en dat zal vast nog wel een keer komen. Maar dat is niet de hoofdmoot van onze openheid.