Ik ben voor een groot deel opgegroeid in verpleeghuizen. Mijn moeder werkte in een klein huis met dementerenden en ik kwam er na school. Ik hielp handdoeken vouwen en hield handen vast. Vanaf mijn vijftiende zette dit zich voort als bijbaan in een groter verpleeghuis met dementerenden waar ik hielp bij het eten en bij het aantrekken van steunkousen. Functies die nu zijn wegbezuinigd.
Levensgeluk
De situatie van de ouderen greep me toen al aan: weinig familie, veel alleen, de weg kwijt en ook nog eens in een instelling die onaangenaam ruikt. Weinig of geen levensgeluk meer. Zij leken te zijn afgeschreven in de samenleving. Het heeft me wel erg betrokken en strijdbaar gemaakt voor deze mensen. Net als Hugo Borst.
Afgeschreven
De strijd heeft zich daarna voortgezet in mijn leven. Zo heb ik gestreden voor een betere plek voor afgeschreven ouderen in een vluchtelingkamp. Heb ik als vrijwilliger handen van dementerenden gemasseerd en ben ik met ouderen op vakantie geweest. En nu ben ik vooral betrokken en strijdbaar voor mijn vader (85), die veel lichamelijke zorg nodig heeft, maar toch besloten heeft alleen te blijven wonen. Zijn grootste strijd levert hij tegen het gevoel afgeschreven te zijn. Ik probeer hem hierbij te ondersteunen.
Inclusieve samenleving
De strijd van Hugo Borst is grotendeels een strijd tegen het systeem. Waarschijnlijk voor een groot deel uit een machteloos gevoel ten opzichte van de situatie van zijn dementerende moeder. Het doet pijn dit van dichtbij te zien. De strijd heeft in ieder geval honderd miljoen opgeleverd. Voor het systeem. En dit moet ook verbeteren na alle bezuinigingen. Maar wat zal het onze ouderen gaan brengen? Meer levensgeluk en minder afgeschreven zijn? Hugo, laat dit het vervolg van de discussie zijn. Over hoe we met z’n allen ‘onze ouderen’ en hun aftakeling in onze harten durven toe te laten. En hen durven aan te raken. Laten we met elkaar zorgen voor een echte inclusieve samenleving.
Jolanda Elferink is senior adviseur inclusie en diversiteit bij Movisie.
Het gaat maar steeds over verpleeghuizen, vreemd dat het voortraject zo wordt vergeten. Want verpleeghuizen worden gesloten. Mensen moeten langer thuis blijven wonen krijgen niet de hulp die daarbij nodig is. Het criterium voor Indicatie verpleeghuis is dat er 24uurs zorg in de nabijheid nodig is.
Er zit er wel een heel groot gat tussen 1 1/2 uur per week via de WMO Huishoudelijke hulp en dag en nacht hulp. Niemand heeft het erover hoeveel ellende hierdoor kan ontstaat ouderen die vallen omdat ze zelf op trapjes klimmen om ramen te wassen (mag niet van Thuiszorg) en verder is het volstrekt willekeurig hoe elke Gemeente hiermee omgaat ze mogen hun eigen besluiten nemen. De enige mogelijkheid om hier zelf iets tegen te ondernemen is via een bezwaarprocedure daar gaan veel ouderen en/of zieken niet meer aan beginnen en zo kwijnen ze langzaam weg. Ja dat is dan wel een besparing.