Ik citeer de voorzitter: ‘De discussie over inclusie is klaar. Bij sommigen gaat het geweldig in de wijk en bij sommigen niet, zo simpel is het. Dat blijkt ook uit rapporten van de inspectie. Er zijn nog een paar mensen die anderen verketteren omdat ze er anders over denken, maar dat slijt wel.’

Bovendien zegt Dupuis over het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een beperking: ‘In mijn ogen legt dat verdrag vast wat we al doen. Het is vooral van belang voor de landen waar nog geen fatsoenlijke gehandicaptenzorg is. Wij zijn relatief gezien een vooruitgeschoven post.’

Ik vraag me af in welke wereld mevrouw Dupuis leeft. En ik ben niet de enige. Deze stellingname heeft allengs voor een relletje gezorgd bij mantelzorgers en gehandicapten en ik zie op blogs en bijeenkomsten al vele boze reacties op dit verhaal. Nederland is absoluut nog geen inclusief land en de vraag is of dat het ooit vanzelf wordt. Kinderen worden vanwege hun beperking nog niet overal toegelaten op scholen, door werkgevers niet in dienst genomen en het openbaar vervoer en openbare gebouwen zijn op lange na nog niet voor mensen met een beperking toegankelijk.

Er is nog een wereld te winnen bij het inclusief maken van sportfaciliteiten, restaurants, cafés en woningbeleid. Voor mijn dochter is de wereld niet inclusief genoeg. Op haar school, op straat en bij de sportclubs ervaart ze beperkingen. Ik kan me haar quote nog herinneren: ‘Papa, ik ben niet gehandicapt, maar de wereld is dat.’

Mijn levenspartner runt al tien jaar passievol een professioneel bureau dat mensen met een beperking naar een reguliere baan leidt. Elke week hoor ik van haar trieste verhalen over hoe moeilijk het is deze mensen naar het reguliere arbeidsproces te leiden. Veel werkgevers zijn er nog niet klaar voor. Ze zegt wel eens: ‘Met de smoesjes van werkgevers om mensen niet aan te nemen, daar kun je een bibliotheek mee vol krijgen.’

Nederland is een van de weinige West-Europese landen die het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap nog niet heeft ondertekend. Het Nederlands College voor de Rechten van de Mens streeft een zo spoedig mogelijke ratificatie na van het verdrag. Dat stelde ze een paar maanden geleden. Daarmee heeft de wetgever een instrument in handen om de positie van mensen met een handicap in alle lagen van de maatschappij te verbeteren.

Op dit moment is een open brief met dezelfde argumenten door de vereniging Inclusie Nederland naar de voorzitter gestuurd. Ik ben benieuwd of ze terug komt op haar onwerkelijke bevindingen en eens echt in gesprek gaat met haar doelgroep.