Bij kanker kan ik mij voorstellen dat mensen dit moeilijk vindt om uit te spreken. Het is een van de ergste lichamelijke ziektes met groot lijden. In de psychiatrie heb ik wel eens van cliënten gehoord dat “B” een van de meeste erge diagnoses is die je kunt krijgen. Ten eerste vanwege het stigma dat elke “borderliner” zichzelf zou krassen om aandacht te krijgen.

Psychische pijn

Dat daar vaak een ernstige lijdensweg aan vast zit wordt er niet bij gezegd. Ook niet dat deze mensen soms werkelijk geen idee meer hebben hoe ze verder moeten, dat ze in paniek zijn, of dat ze een moment van lichamelijke pijn willen voelen in plaats van psychische pijn. Of dat ze zichzelf willen voelen in het hier en nu. Dat alles wordt er vaak niet bij gezegd. Laat staan dat de gemiddelde persoon weet dat er achter de borderline vaak een ernstige traumatische ervaring schuilt. Of dat seksueel misbruik, identiteitscrisis of een slechte jeugd of hechting een rol speelt. Als je dit als leek leest, krijg je vast al veel meer respect in plaats van het beeld van het aandacht vragende meisje, dat zichzelf krast.

Diagnose

Het tweede argument dat ik van cliënten hoor, is dat deze vreselijke diagnose betekent dat jij als persoon gestoord bent. Het is een persoonlijkheidsstoornis. Een hele begrijpelijke reactie, want hoe vreselijk is het als jouw persoonlijkheid een stoornis is. Je hele “ik” krijgt hierdoor een flinke deuk in zelfvertrouwen. En laat nou net dat zelfvertrouwen vaak al heel laag zijn door de identiteitscrisis.

Psychoses en depressies

Eenmaal de diagnose geaccepteerd, en dan? Voor psychoses en depressie bestaan pilletjes, maar voor een persoonlijkheidsstoornis? Dat zal de cliënt, die zich nog niet heeft verdiept in de behandeling, zich vast afvragen. Zal je ooit beter worden? Je draagt immers je persoonlijkheid de rest van je leven mee. En zal je behandeling bestaan uit veel therapieën, waarbij je naar jezelf moet kijken? Dat wat juist zo eng is. En ben je nu ziek, of niet? Wat als je vriendinnen vragen wat borderline is? Moet je dan gaan uitleggen dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt? Het lijkt mij erg ingewikkeld als je als puber of jonge vrouw met deze diagnose moet dealen.

Stigma

Hoe kunnen we dit stigma weghalen en de bekendheid van borderline vergroten? Zou het geen goed idee zijn om de hele diagnose weg te laten. De diagnoses krijgt je dan aan de hand van je symptomen en problemen? Bijvoorbeeld:

• Manisch depressief
• Psychotische stoornis
• Post traumatische stressstoornis
• Angststoornis
• Verslaving
• Anorexia / eetstoornis

Zomaar wat symptomen die onder de diagnose borderline kunnen vallen. Maar wat is beter voor de mens? Eén diagnose met een vervelende lading? Of zes diagnoses?

Vorige keer blogde Patty van Amsterdam over in hokjes stoppen>>