Vorige keer blogde Lennard van der Poel over: Goedbedoelde bureaucratie

Aan de ene kant is er de herstelvisie.

De herstelvisie gaat uit van een persoon die hulp nodig heeft. Zijn motivatie en hulpvraag zijn het uitgangspunt. Door hier goed naar te luisteren als hulpverlener en waar nodig te ondersteunen groeit het zelfvertrouwen en raakt men gemotiveerder om aan de eigen gezondheid te werken. Deze gedachte is hot en zie je in allerlei visiestukken terug. Hulpverleners vertellen mij dat het inspirerend is om te zien hoe hun cliënten weer vertrouwen krijgen en kunnen bouwen aan een prettiger leven. En waar nodig krijgen ze van de hulpverlener op het juiste moment dat steuntje in de rug. De cliënt centraal en enthousiasme alom.

Aan de ander kant is daar het dossierdenken.

Ook een hot issue, omdat er veel gedoe is rondom registratie. Maar wat mij betreft vooral hot omdat het dossier over een cliënt heel veel zegt over hoe een zorginstelling met cliënten omgaat. Is het dossier de plek waar je de cliënt beschrijft, hem analyseert en diagnosticeert? OF is het dossier de plek waar de cliënt zijn verhaal doet, gehoor en steun vindt? Is het dossier de plek waar over de cliënt wordt geschreven? OF is het dossier de plek waarin je als cliënt schrijft? Stellen we het dossier voor de cliënt open zodat hij hierin kan kijken en schrijven? OF bedenken we een procedure via welke een cliënt een dossier met veel moeite kan opvragen? Zodat er nog tijd is om de eventueel voor de cliënt beschadigende passages te kunnen schonen. Uiteraard is dit goed bedoeld want een cliënt is kwetsbaar en die moet tegen zichzelf beschermd worden. Ik vertel u maar niet hoe vaak ik hulpverleners in deze tijd nog hoor praten over ‘schaduwdossiers’.

Het botst

Het botst in mijn hoofd, maar het botst nog harder in zorgorganisaties. Enthousiaste hulpverleners die de nieuwe herstelvisie omarmen, worden tegelijkertijd tegengewerkt door de op administratie en dossieropbouw gerichte krachten. Ik ben wat dat betreft blij dat ik in deze tijd geen hulpverlener of cliënt ben. Een bevriende hulpverlener die al jaren in het vak zit verwoordde dit erg mooi: “Als een organisatie de herstelvisie omarmt, betekent dit dat de hulpverlener zich als gast beweegt door het dossier van de eigenaar: de cliënt zelf. Dit besef is nog maar nauwelijks doorgedrongen.”

De BETERapp waar ik mij de laatste maanden met hart en ziel voor inzet is wat mij betreft een voorbeeld van hoe het dossierdenken en de herstelvisie op de goede manier bij elkaar komen. Een manier waarop cliënt en hulpverlener op een open en toekomstbestendige manier samenwerken. En dat hoeft niet te botsen….