Lees hier meer blogs van William Miero >>

Zo hadden we bij een woningcorporatie duidelijke afspraken over waar huurders wel of geen recht op hadden. Een bewonersvereniging kreeg bijvoorbeeld jaarlijks een vast budget voor organisatie- en activiteitenkosten. Hoe groter de buurt, hoe meer budget. Corporatiemedewerkers bewaakten dat goed en moesten ‘nee-verkopen’ als men meer budget wilde dan was afgesproken. Als de voorzitter van de bewonersvereniging stampij ging maken en rechtstreeks naar de directeur ging, bleek de wereld er ineens heel anders uit te zien en kreeg men het gewenste budget.

Ook als ik naar het jongerenwerk kijk, vraag ik mezelf wel eens af of we de juiste keuzes maken. Immers, een groot deel van subsidies gaat naar een zeer kleine groep jongeren. Vooral jongens die zich op een negatieve manier op straat manifesteren. We kiezen ervoor om daar op preventief gebied fors in te investeren. Met die middelen zouden we bij een grotere groep minder overlastgevende jongeren, waarschijnlijk meer resultaat kunnen behalen. Het zijn keuzes die we maken.

Ik vind dat je zeker moet proberen om met (zware)overlastgevers aan de slag te gaan om te pogen de situatie in positieve zin te veranderen. Daar is ook geld voor nodig. Naar mijn idee verzanden goede bedoelingen echter te vaak in ‘pappen en nathouden’. Jongens die blijven schreeuwen en negatief gedrag vertonen, blijven geld voor ondersteuning en activiteiten krijgen. Aan jongeren die het goed doen en zich aan regels houden, wordt meestal niet gevraagd wat ze willen of misschien een dag willen paintballen. Maar dat zijn keuzes die we maken.

Onlangs zei ik ergens dat we als welzijnswerk moesten stoppen om geld en energie in jongens te steken die ondanks alle inzet van de partners, zich negatief blijven manifesteren. De reactie die ik te horen kreeg, was dat het ook mensen zijn, die we niet mogen laten vallen. Persoonlijk vind ik dat je door ‘pappen en nathouden’ jongeren laat vallen.

Het blijft lastig en waarschijnlijk zullen we nooit voorkomen dat schreeuwers de meeste aandacht krijgen. Hoe erg ik het ook vind voor de mensen die zich wel gedragen en zich aan de regels houden. Dat vind ik af en toe lastig te verkopen.

William Miero (1964) houdt zich bezig met advisering, projectontwikkeling en uitvoering op het gebied van Jeugd & Jongerenwerk, Jeugd & Veiligheid en Leefbaarheid. In 1993 is hij als jongerenwerker in Oss begonnen en momenteel actief als zelfstandige met name in de Randstad en midden Nederland. Jeugd is zijn passie en onder het motto ‘vrijheid binnen grenzen, voor jongeren en jongerenwerkers’ is hij voortdurend met collega’s en partners op zoek naar mogelijkheden om jongeren een plek te geven in de samenleving.