Oh, ik maak er zo een mooi verhaal van hoor, maar ik vrees dat ik enkele keren toch behoorlijk de plank mis zal slaan. Degene die mij op deze fouten zal wijzen is hoogstwaarschijnlijk een beleidsmedewerker, werkzaam bij de gemeente of een zorgverzekeraar. Maar dat werkt toch altijd zo met specialismen? Jawel, maar waar ik met name mee zit is dat ‘mijn verhaal’ iedereen aangaat en er enorme veranderingen gaande zijn in ons gezondheidszorgstelsel. Ik ben een beetje bang dat de mensen die de beslissingen moeten nemen eigenlijk niet zo heel erg goed weten waar het écht over gaat. Laat staan de mensen die er wat verder vanaf staan. Eerlijk gezegd sta ik op dit moment ook een beetje wantrouwend tegenover al die adviseurs, consulenten en andere experts die u haarfijn kunnen vertellen hoe de vork in de steel zit en wat er moet gebeuren om alles soepel te laten verlopen. Moeten we ze natuurlijk wel even inhuren.

Weet u wel van de hoed en de rand? Dan heeft u ofwel een zeer scherp inzicht óf een speciale gave op basis waarvan ik overweeg u in te huren als beleggingsadviseur. Ik denk namelijk dat ons gezondheidszorgsysteem  te groot en complex is geworden om nog volledig te kunnen overzien welke gevolgen een specifieke maatregel heeft (lees: de transities). Een beetje zoals het huidige bank -en verzekeringswezen nu vrolijk verder gaat zoals het voor de crisis was (met wat extra toezicht en regeltjes hier en daar) zonder dat er wezenlijke veranderingen zijn doorgevoerd. Het is nog steeds te groot, te complex en te ondoorzichtig. En dan leven we nog in een relatief klein kikkerlandje.

Overigens zullen er natuurlijk wel degelijk maatregelen genomen moeten worden. De kosten in de gezondheidszorg zijn de pan uit gerezen. Ik geloof niet dat iemand daar de discussie over aan zal gaan, ik zeker niet. Ook twijfel ik er niet aan dat de zorg dichter bij de zorgvrager moet worden georganiseerd, dat dit kosten efficiënter kan en dat dit niet kan worden gerealiseerd door slechts deelaspecten aan te pakken. Nee, ik stoor me aan de eerder genoemde experts en managers die doen voorkomen alsof ze de wijsheid in pacht hebben, en te pas en te onpas met allerlei adviezen aankomen zonder daadwerkelijk te kunnen weten wat nu precies de meest wijze beslissing is. Misschien moet het hele bestel wel eerst omvallen voordat er werkelijk effectieve veranderingen kunnen plaatsvinden. Je kunt een kledingstuk ook niet eindeloos blijven verstellen.

Doen voorkomen alsof je precies weet waar je het over hebt is een trucje dat politici, managers en ervaren sprekers vaak goed onder de knie hebben. Het schept een sfeer van veiligheid en vertrouwen. “Ik heb alles onder controle! Jullie kunnen rustig gaan slapen!” (En ja, eerlijk gezegd weet ik zelf ook niet altijd precies of het wel klopt wat ik zeg). In die zin is doen alsof je het weet in de context van de transities, in deze tijd van crises, nog niet eens zo’n slecht idee. Hé, maar was dat niet precies de reden waarom ik dit blog wilde schrijven. Dat ik dit juist géén goed idee vind! Hmm, hoe noemen ze zoiets ook al weer?