Mayim uit Drenthe heeft bijna dezelfde beperkingen als onze dochter. Ook zij zit in een elektrische rolstoel, ook een Quicky. Ze noemen haar May, wij onze dochter Yim. Ze zijn ongeveer even oud en we hebben met Mayim en haar ouders beste vrienden voor het leven. We zijn er uiteraard langs geweest. Van Almere naar Westerbork in Drenthe.

Na een gezonde lunch en kennismaking in gedeeltelijk gebarentaal in hun dorp Westerbork, hebben we met de meiden Kamp Westerbork bezocht. En wat een indrukwekkende expositie in het doorvoerkamp van de Duitsers naar Auschwitz. Mayim kent de verhalen natuurlijk van Anne Frank. Hier zag ze de rauwe werkelijkheid.

In Westerbork hebben de meiden getest wie het snelste met hun rolstoel reed tussen de herdenkingspalen op het terrein. Sorry mensen, soms is snel zigzaggen tussen de herinneringen ook een sport. Ik kon het ze niet uitleggen dat we respectvol daar moesten omgaan, ze waren sneller ik kon rennen.

Slimme oplossingen

Terug bij het huis van May zagen we hoe ze met haar ouders en zussen leefden in hun prachtig speciaal voor hun en hun dochter aangepaste huis. We namen zelf tips mee voor onszelf. Slimme oplossingen voor het kantelen ’s nacht, hun prachtige jacuzzi bewondert en de ruime tuin. Ook wij maken plannen voor Yim. Een stel tiny houses waar jonggehandicapten met plezier in kunnen wonen.

En ja, ook de ouders van May vonden ons boek een prachtig voorbeeld voor velen. Vol herkenning en prachtig geschreven. Een aanrader voor iedereen. Ook voor meer ogen dat enkel de doelgroep vond Janny, haar moeder.

In de volgende blog schrijf ik over een volgende verrassing. Ons gezin is uitgenodigd voor het European Youth Congres in Straatsburg om te vertellen over wajong, armoede, wonen en uitgesloten zijn. Best een ding voor jonggehandicapten. We gaan dus on tour. Dus ik raad iedereen aan, schrijf een boek met een inclusieve boodschap aan de wereld, het opent de wereld voor ons. En wellicht ook voor anderen.