De tranen waren niet meer in te houden en het was pas het voorstelrondje. Ook de mede-ouders uit de contactgroep slikten een brok weg of pinkten een traantje weg. Ook ik als ondersteuner van de groep voelde de lading van het moment.

Maar ik zou dit jaar toch mooie verhalen schrijven? Met dat mooie GAK-model? En nu begin ik met tranen en verdriet. Ik zal deze keus toelichten.

Verdriet laten zien

Ook verdriet hoort bij de mooie, kleine verhalen. Want hoe mooi is het eigenlijk wanneer je je verdriet durft te laten gaan en te laten zien?

En hoe schep je als sociaal werker de voorwaarden hiervoor? Ook hier kun je naar kijken met het GAK model.

GAK-model

Gezelligheid: als je dit bekijkt als een goede sfeer dan geeft dit de ruimte voor emotie en het delen daarvan. Er is dan ruimte voor leuke gesprekken maar ook voor gesprekken over lastige zaken. Met gezelligheid ontstaat ook een gevoel van verbondenheid. Je deelt op dat moment en ervaring met elkaar.

Aandacht: wanneer er aandacht is voor je verhaal en eigenlijk nog meer voor jou, dan gebeurt er iets. Dan kunnen gevoelens die al lang sluimeren naar boven komen.

Koffie: samen een kop koffie drinken, het klinkt weinig therapeutisch. Maar hoeveel zorgen, blijheidjes en dagelijkse zaken zijn er al niet gedeeld onder het nuttigen van een kop koffie of thee? En hoe vaak heeft dit delen een gevoel van verbondenheid tot stand gebracht?

Aandacht voor het GAK model geeft ruimte voor gezelligheid en leuk contact, maar zeker ook voor het delen van moeilijke dingen. In een sfeer van verbinding waar het vooral gaat om het uitwisselen van ervaringen en het delen van wat je bezighoudt, zoals in de contactgroep voor ouders kun je jezelf laten zien. Met alle mooie, maar ook minder mooie of verdrietige kanten. Als sociaal werker kun je bijdragen aan het faciliteren van de sfeer van een bijeenkomst. Dat kan door de aankleding van de ruimte, iets lekkers bij de koffie, maar ook door het bewaken van de veiligheid in de groep. Het is goed wanneer er één iemand is die dit in goede banen kan leiden wanneer dit nodig is. Zodat de veiligheid wordt gevoeld om zich open te stellen voor de anderen.

Weer verder kunnen

Zijn de problemen daarna opgelost? Nee dat niet, maar er is wel weer even lucht en het gevoel er niet alleen voor te staan. En het besef dat anderen jouw gevoel van verdriet, moedeloosheid, machteloosheid herkennen en erkennen kan helpen om weer verder te kunnen.

Dus geen blij mooi verhaal. Maar wel een mooi klein verhaal over emotie en verbinding. Waarbij in de weken erna de betreffende persoon nog aandacht en zorg ervaarde voor haar welbevinden.

Dus ja, juist ook in het GAK model mag verdriet er zijn, want gevoelens delen helpt.