Deze column schreef ik net voor de strengere maatregelen, de situatie is tot half november weer even anders. Als Inloophuis zijn we weer dicht, maar ook daarna is de situatie nog steeds niet terug bij normaal.
“Het duurt te lang
We staan hier al een tijdje
We staan stil, wat jij wil, wat ik wil
Het duurt te lang…”
Regels uit dit liedje, vooral bekend geworden door Davina Michelle, spoken door mijn hoofd als ik aan mijn vrijwilligers denk. Een groot deel van onze vrijwilligers doet op dit moment niet actief mee in het Inloophuis. Vanwege leeftijd, kwetsbare gezondheid van zichzelf of een partner of omdat de activiteit waar ze bij betrokken zijn stil ligt.
Taken overnemen
Heel begrijpelijk, maar het heeft grote impact op het werken binnen het Inloophuis. Daar waar normaal alle activiteiten worden uitgevoerd door vrijwilligers pakken nu de beroepskrachten en stagiaires taken over. Ditzelfde hoorde ik overigens ook bij de plaatselijke bibliotheek. Grote kans dit ook in jouw organisaties het geval is.
Minder aandacht
In het voorjaar was het inloophuis dicht en had ik veel aandacht voor de vrijwilligers en bezoekers. Online en telefonisch weliswaar, maar toch. Nu merk ik dat de drukte van alledag tot gevolg heeft dat ik sommige vrijwilligers uit het oog verlies.
Niet in zicht
Het duurt te lang. Dachten we in maart dat het een paar weekjes zou duren, nu weten we wel beter. De gedachte “eerst maar eens een week dicht en dan zien we wel verder” werd drie weken en uiteindelijk was het pas 1 juni dat de deuren weer open konden. En dan ook nog maar beperkt. Inmiddels zijn we acht (!) maanden verder. En het normale leven is nog niet in zicht.
Contact
Hoe houden we vrijwilligers betrokken bij het Inloophuis? Hoe houden we contact, ook met degenen die inmiddels weer vooral binnenblijven? We zijn daar eens goed voor gaan zitten en hebben een aantal dingen bedacht die vrijwilligers vanuit huis kunnen doen. Kleine zaken zoals van oude handdoeken gastendoekjes voor op het toilet naaien of eens per week de gastendoekjes wassen. Klusjes die moeten gebeuren en waarbij je misschien snel vergeet dat er ook nog mensen thuis zitten die dit kunnen doen. En dat lijkt onbelangrijk maar lees dan vooral deze reacties op de genoemde klusjes: “Fijn, zo voel ik tenminste nuttig” en “Ik vind het echt fijn dat ik zo toch iets voor het Inloophuis kan doen”.
Vraag het persoonlijk
We zijn nog steeds klusjes aan het bedenken. Zo kwamen we al op kaarten maken voor de voorraad, lekkers bakken voor bij de koffie en flyeren. Elke ontmoetingsplek zal zo zijn eigen klussen hebben die ook door mensen thuis kunnen worden gedaan. Aarzel niet om mensen hiervoor te vragen en doe dit persoonlijk. Een algemene oproep blijkt vaak niet te werken. En vraag vooral ook om hulp bij een concrete klus. Daarnaast kun je mensen natuurlijk ook aanzetten om zelf met ideeën te komen.
Doel of middel
De klusjes zijn natuurlijk niet zozeer een doel, maar een middel tot verbinding. Met mijn vraag aan iemand om iets te doen vanuit huis vind ik de verbinding met onze vrijwilligers weer. En dat is noodzakelijk, want alleen samen kunnen we gemeenschap zijn.
“Al duurt het lang
We gaan samen nog een eindje
We staan niet stil, wat jij wil, wat ik wil
Is samen zoeken naar de ander”
