In deze en komende columns wil ik je graag  meenemen in een aantal van die inspiratiebronnen. Het gaat hierbij om mensen die een manier van werken voorstaan die uitgaat van het contact met de ander en het aansluiten bij het leven dat de ander leidt. Don Bosco, Micha de Winter, Alice van der Pas en Andries Baart zijn mensen die mij met hun denkwijzen hebben gevormd als professional. Met daarnaast nog tal van anderen die ik in de boeken of de praktijk tegenkwam.

Don Bosco

In deze column wil ik graag het gedachtegoed van Don Bosco voor het voetlicht brengen. Mijn loopbaan in het sociaal werk startte namelijk als stagiair bij een inloopplek voor dak- en thuisloze jongeren waar werd gewerkt vanuit de methodiek van Don Bosco. Don Bosco (1815 – 1888) was een priester met hart voor straatjongeren. Hij ontwikkelde een preventieve aanpak waarbij van groot belang is ‘dat de opvoeder bij de jongens aanwezig is, vertrouwen geeft en ontvangt. De jongens mogen zijn wie ze zijn’ (uit het handvest voor Don Bosco werkers).

Preventief pedagogische aanpak

Het gedachtegoed van Don Bosco is misschien niet zo bekend, maar het verdient zeker in deze tijd alle aandacht. Zijn ideeën zijn inmiddels vertaald naar een methodiek of liever gezegd een benadering, genoemd de ‘preventief pedagogische aanpak’ met vier opvoedingsdoelen: vrijheid, verantwoordelijkheid, verbondenheid en zingeving.

Bij je naam genoemd

Op de website van Don Bosco staat : ‘Wij noemen je bij je naam!’ De jongeren die langskwamen bij het inloophuis moesten aanbellen. Het werd belangrijk gevonden dat je als medewerker de jongere bij de deur begroette, het liefst met zijn of haar naam. Het lijkt zoiets kleins, maar vergis je niet. Het eerste persoonlijke contact vindt op dát moment plaats. Iemand met een naam is een persoon voor je en niet de zoveelste cliënt of casus. De jongere voelt zich gekend en welkom. En dat is een basis waarop je verder kunt bouwen.

Casusbesprekingen

Hoe vaak heb ik later in besprekingen niet meegemaakt dat er over de cliënt werd gesproken als meneer of mevrouw, zonder diegene werkelijk bij naam te noemen. Realiseer je je dan nog wel dat het over een unieke persoon gaat met al zijn mooie en minder mooie kanten? Een mens waar geen standaard aanpak op past, maar waar je als persoon op hebt aan te sluiten? Creëer je als hulpverleners dan niet een afstand tot wat er werkelijk toe doet voor die persoon? Welk verschil maakt het om dit mens bij name te noemen?

Oprechte interesse

Don Bosco heeft mij geleerd om vanuit oprechte interesse met de ander in contact te zijn, dat het werk zich afspeelt tijdens de alledaagse dingen en dat je werkt mét de ander. Waarbij je toegankelijk en aanspreekbaar bent, maar tegelijk rekening houdt met je eigen grenzen.

Van alle tijden

De Don Bosco-methodiek is ontwikkeld door een man die lang voor mij leefde, maar bevat waarden die van alle tijden zijn. Misschien mooi om je in de zomerperiode eens in te verdiepen.